Βιβλίο πρόταση από Άνδρεα Αρβανιτίδου για την ποιητική συλλογή "Κι ύστερα..." από την Βασιλική Κώνστα από εκδόσεις Κίνητρο

adriana1979
26 Οκτ
διαβάστηκε 2 λεπτά

Κι ύστερα το γίνεται; Μετά από έναν αναπόφευκτο χωρισμό, μέρα από μια απώλεια η μόνη ερώτηση στο μυαλό σου το γιατί και μετά τι?

Βιογραφικό

Το μολύβι ήταν προέκταση του χεριού μου από μικρή ηλικία, ώσπου στα έντεκα έγραψα το πρώτο μου ολοκληρωμένο διήγημα και στα δεκαεφτά το πρώτο μυθιστόρημα. Ασχολήθηκα λίγο με την ψυχολογία, λίγο με τη νοηματική, λίγο με τη γλώσσα του σώματος, λίγο με τα ιταλικά, λίγο με την τέχνη, λίγο με τη ζωή. Ας αφήσουμε όμως εμένα κι ας πιάσουμε αυτό που κρατάτε στα χέρια σας. Έπιασα στην παλάμη την ψυχή μου και την ακούμπησα πάνω στο χαρτί. Ελπίζω να το νιώσετε κι εσείς διαβάζοντας κάτι δικό μου και να αφήσω ένα γλυκό άγγιγμα στην καρδιά σας, μετά το τέλος.

Οπισθόφυλλο

Περπάτησα στο κορμί σου ένα βράδυ, έτρεξα στα χείλη σου τα ονειροπόλα. Η αγάπη αλάτι επάνω σου, να δίνει στις στιγμές μας. Μέσα στα μάτια σου είδα μια φωτιά. Την είχα ανάψει εγώ, ήμουνα σίγουρη. Βρήκα καυσόξυλα στην καρδιά σου και τα μάζεψα. Βρήκα προσάναμμα στο μυαλό σου και το πήρα για βοήθεια στην προσπάθειά μου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η άποψη μου...

Μια ποιητική συλλογή που ξεχειλίζει από πάθος. Η συγγραφέας βάζει την ψυχή της στο έντονο συναίσθημα της αγάπης και του έρωτα. Σκέψεις που πονάνε μετά από έναν χωρισμό, σκέψεις όταν μια αγάπη είναι μονόπλευρη, σκέψεις που σε βάζουν να σκεφτείς. Σε πολλά ποιήματα ταυτίστηκα κυρίως με αυτά που μου έβγαλαν απώλεια, μίλησαν μέσα μου και ήταν σαν να μπήκε στην δική μου ψυχή και κατάλαβε πως ένιωθα εγώ πριν χρόνια. Η πένα της συγγραφέως είναι απλή και κατανοητή και η ποίηση της κατατάσσεται στην σύγχρονη ποίηση. Μέσα στις σελίδες θα χαθείς σε ένα γιατί και πολλές φορές θα αναζητήσεις κι εσύ στις δικές σου αναμνήσεις πως ήσουν στα νιάτα σου όταν ο έρωτας έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο. Το συστήνω γιατί η πένα της Βασιλικής θα σε αιχμαλωτίσει και θα βιώσεις συναισθήματα με όλο σου το είναι.

Αγαπημένο ποίημα

Θα θυμηθώ

Κι όταν θα είμαι πάλι μόνος στο σκοτάδι

Κι όταν τα μάτια μου θα κλείσουν με θυμό.

Θα θυμηθώ της λησμονιάς σου το σημάδι,

την μαχαιριά στα στήθια που άφησε κενό.

Θα θυμηθώ πάλι και πάλι το κορμί σου,

Θα θυμηθώ τα μακριά σου τα μαλλιά

και θα ξεχάσω το αβάστακτο γυαλί σου, εκείνο που έσκισε με μιας τα σωθικά. Θα θυμηθώ το αδιαπέραστο σου βλέμμα,

θα θυμηθώ πως με κρατούσες αγκαλιά,

μα θα ξεχάσω το αδίσταχτο σου ψέμα,

την μοναξιά που μου πλακώνει τα φτερά.