Δαμάζοντας την θάλασσα μέσα μου…

Σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα το εντός μου, στο βυθό κατέληξε η ψυχή μου, σε εκείνο το απύθμενο σκοτάδι.

Κρύο πολύ και ζωή πουθενά. Κρατάω την αναπνοή μου και τα μάτια κλειστά. Τίποτα δεν φαίνεται στο βάθος της ψυχής μου. Σαν να πάγωσε ο χρόνος και τίποτα δεν υπάρχει.

Παραδόθηκα σε κύματα που με πήραν μακριά από ό,τι αγάπησα πιο πολύ. Με πήραν μακριά και από τον ίδιο μου τον εαυτό…

Μπες στο άρθρο για συνέχεια...