Και κάπως έτσι, η ψυχή μου βρήκε το κομμάτι που της έλειπε...

Το τραπέζι ήταν σχεδόν έτοιμο. Φόρεσα το μαύρο στενό φόρεμα μου και σήκωσα τα μαλλιά μου ψηλά σε κοτσίδα να τονίζεται το πρόσωπο μου. Από κάτω να κόκκινα εσώρουχα μου κρυμμένα μόνο για αυτόν.

Η ώρα κόντευε εννιά, η αγωνία μου στο κόκκινο και η καρδιά μου χτυπούσε εκτός του σώματος μου.

Μπες στο άρθρο για συνέχεια...