
Ήσουν κάποτε ένα αγνό, άσπρο τριαντάφυλλο, λευκό το χρώμα της αθωότητας. Μπουμπούκι κλειστό χωρίς αγκάθια, όλοι σε θαύμαζαν γιατί έλαμπες σαν στολισμένη νύφη. Μέσα στο νερό προσπαθούσες να ζήσεις όσο περισσότερο μπορούσες. Άνοιξαν τα πέταλά σου και η μυρωδιά σου σκόρπισε σε όλο τον χώρο. Άρωμα τριαντάφυλλο, σαν ανάμνηση από το χθες που σαν παιδί θυμάμαι όταν έβραζαν τα πέταλα για να γίνει το γνωστό γλυκό του κουταλιού.
Comentários