Σε άφησα ψυχή μου να βυθιστείς μέσα στα πιο βαθιά νερά, σε έναν βυθό τόσο σκοτεινό, χωρίς ίχνος φωτός και οξυγόνου. Δεν είδα τις πληγές που άνοιξαν και έτρεχαν με διάφανο αίμα στα δικά μου μάτια, μόνο εσύ έβλεπες το κόκκινο που απλώθηκε μέσα μου, που άρχισε να σκεπάζει τα σωθικά μου. Ανούσια πράγματα με έκαναν να ξεχάσω πόσο σημαντική είσαι, πως δεν έχεις κραυγή για να ακουστείς. Πονάς και υποφέρεις σιωπηλά για πολύ καιρό, υπομένεις την αδιαφορία και τα “χαστούκια” που δέχεσαι σε καθημερινή βάση.