Παιδικές αναμνήσεις, αθώες σκέψεις!

Μετά από χρόνια στέκομαι στο ίδιο μπαλκόνι που μικρή έκανα όνειρα. Έβγαινα το βράδυ και κοιτούσα τον έναστρο ουρανό. Εκεί τα αστέρια έστηναν έναν μαγικό χορό. Τον χορό της λάμψης, της νοσταλγίας και της ελπίδας. Μικροκαμωμένη στην ηλικία των 10 ετών, στεκόμουν πιασμένη από τα κάγκελα και περιμένα ένα αστέρι να πέσει για να κάνω μια ευχή.

Μπες στο άρθρο για συνέχεια...