Χρόνια βυθισμένη σε έναν κόσμο που δεν ζούσα, απλά τον περπατούσα παράλληλα. Μέσα στην μοναξιά βυθίστηκα, δεν μίλησα, δεν δάκρυσα. Η κραυγή έμεινε για χρόνια μέσα μου και άρχισε σιγά σιγά να με πνίγει. Το χαμόγελο πολλές φορές ψεύτικο όταν ήμουν με κόσμο, μα στην μοναξιά μου όλα ήταν δύσκολα, γεμάτα πόνο. Πολλές φορές ένιωθα ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει, ότι η αγάπη που είχα μέσα μου δεν ήταν αρκετή για κανέναν. Σιώπησα μπροστά στο άδικο και τώρα με πνίγει, παλεύω να μην μένω στην σιωπή. Μικρή νόμιζα ότι ο κόσμος είναι αγγελικός, ότι σκέφτεται με αγάπη, άργησα να καταλάβω ότι τίποτα δεν έμεινε από τα παιδικά αθώα χρόνια, εκεί στο χωριό της γιαγιάς, στο σπίτι δίπλα στο ποτάμι, που όλα τα παιδιά είμασταν μια γροθιά.
Τώρα μετά από χρόνια όλοι σκορπίσαμε, χαθήκαμε σε κενά συναισθήματα και ξεχάσαμε να γελάμε, να αγαπάμε και να απολαμβάνουμε. Χάσαμε την σπίθα και την ελπίδα ότι μόνο ενωμένοι και αγαπημένοι θα πάμε μπροστά και θα χτίσουμε μια ευτυχία που να είναι για όλους το όνειρο. Σιώπησα για πολλά χρόνια και τώρα το μετανιώνω, το μόνο που μετάνιωσα ήταν αυτή η σιωπή που έτρωγε τα σωθικά μου. Αν μιλούσα δεν θα νοσούσε το σώμα, θα ήταν η ψυχή ακόμα σε κάποια σημεία διάφανη, δεν θα την είχε σκεπάσει το σκοτάδι. Αν μιλούσα, θα είχα σύμμαχο τις περισσότερες φορές το φως, ένα φως που μόνο αγάπη μπορεί να φέρει και ελπίδα ότι τελικά όλοι θα ζήσουμε το δικό μας όνειρο και θα απολαμβάνουμε στιγμές...
Comments