Στις 12 ακριβώς, την ώρα που θ’ αλλάζει ο χρόνος, θέλω μόνο το δικό σου χέρι να κρατάω...

Σε ένα κρύο δωμάτιο νοσοκομείου με βρήκε φέτος η παραμονή Πρωτοχρονιάς. Όλα άσπρα, βουβά, χωρίς χρώμα, χωρίς άρωμα Χριστουγέννων. Ένα δέντρο στολισμένο στον διάδρομο θύμιζε ότι είναι γιορτή χαράς και αγάπης.

Μα πώς να χαρείς όταν δεν ξέρεις αν ο άνθρωπος σου θα ζήσει. Όχι δεν ήταν μελαγχολικά, ούτε μίζερα. Κάθε στιγμή μαζί του ήταν και μια γιορτή.

Μπες στο άρθρο για συνέχεια...