Υπάρχει άραγε σύγκριση σε αυτά τα δύο. Ποια από τις δύο κατηγορίες είναι η χειρότερη τελικά;
Και πως μπορεί κάποιος να γνωρίζει αν δεν έχει περάσει και από τις δύο καταστάσεις;
Φροντιστές πολλές φορές εγωιστές που νομίζουν ότι το να φροντίζεις τον άνθρωπο σου είναι ότι πιο δύσκολο στον κόσμο. Φροντιστές που δεν μπορούν να μπουν στην θέση του ασθενή γιατί είναι υγιείς και δεν μπορούν με τίποτα να φανταστούν τι είναι χειρότερο τελικά. Να φροντίζεις ή να νοσείς;
Υπήρξα φροντιστής ενώ ήμουν παράλληλα και ασθενής και πότε δεν ένιωσα κούραση, αδυναμία και αγανάκτηση που φρόντιζα τον άνθρωπο μου. Δεν είναι ο φροντιστής που υποφέρει αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Ο ασθενής είναι πάντα στην χειρότερη κατάσταση, αυτός πονάει υπερβολικά που σφίγγει τα δόντια, αυτός ξυπνάει κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μέρα και πάντα με τα μάτια του χάρου από πάνω του . Ο ασθενής υποφέρει μέχρι θανάτου και δεν έχει επιλογή , πολλές φορές πονάει και χαμογελάει.
Τι κάνει όμως ένας φροντιστής;
Γίνεται εγωιστής και δεν καταλαβαίνει τον ασθενή κάνει τα πάντα για να βρίσκεται εκεί κοντά του ακόμα κι αν ο ασθενής θέλει πλέον να ηρεμήσει. Ο φροντιστής τρέχει στους γιατρούς για παράταση ζωής χωρίς καν να ρωτήσει τον ασθενή πως νιώθει και τι θέλει.
Άραγε οι φροντιστές που νιώθουν κούραση μήπως δεν νιώθουν τον ασθενή άνθρωπο τους όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό. Μπορεί κάποιος να βλέπει μόνο την μια πλευρά και να εμπορεύεται αυτό τον τίτλο λες και έκανε κάτι σημαντικό;
Το να είσαι φροντιστής σε δικό σου άτομο γιατί σε αυτό αναφέρομαι δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι κούραση, δεν θέλει ειδική μεταχείριση. Θέλει αγάπη, κατανόηση, δύναμη και να ακούς.
Σε μια τέτοια μάχη σε εισαγωγικά ανάμεσα σε φροντιστές και ασθενείς, ο παθών είναι αυτός που βρίσκεται στην χειρότερη μοίρα και δεν μπορώ πλέον να ακούω ότι οι φροντιστές υποφέρουν, όταν εγώ νοσούσα άφησα πίσω πόνους και αρρώστια και φρόντισα μέσα από την καρδιά μου δύο πολύ αγαπημένα μου άτομα.
Επειδή βρέθηκα και στα δύο στρατόπεδα δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ασθένεια και τον άνθρωπο που το βιώνει και μέρα με την μέρα χάνεται .
Ο φροντιστής μπροστά σε μια θανατηφόρα ασθένεια είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Μόνο όποιος έζησε ότι και ο ασθενής, μπορεί να γίνει ο πιο σωστός φροντιστής αγάπης και όχι εξαναγκασμού. Αν ένας φροντιστής έρθει κάποια στιγμή στη θέση του ασθενή ίσως επιτέλους καταλάβει ότι η αρρώστια δεν συγκινείται με τίποτα και κανένας φροντιστής δεν γίνεται ήρωας για να πάρει τα παράσημα.
Εγώ τον όρο φροντιστή δεν θα τον δεχτώ ποτέ σαν ασθενής, αυτή την στιγμή φροντίζω εμένα και η αγάπη για κάποιον είναι αυτόματα φροντίδα και όχι τίτλος τιμής για κάτι αυτονόητο. Και οποίοι θεωρούν το θέμα ψυχοπλακωτικό, μίζερο και καταθλιπτικό μάλλον ζουν σε ένα ροζ συννεφάκι χωρίς ουσία.
Comments