Βιβλίο Λόγια ψυχής

Καλώς όρισες στο Gpoetry & prose Άνδρεα Αρβανιτίδου-Writer ! Έχουμε διαβάσει το βιβλίο σου "Όσα χρόνια κι αν περάσουν" που κυκλοφόρησε μόλις πριν έναν μήνα από τις Εκδόσεις Διάνοια - Diania Publications , μας ζήτησες να βγάλουμε ερωτήσεις από αυτό, κι έτσι έγινε! Ας αρχίσουμε λοιπόν, γιατί έχουμε να πούμε πολλά και ενδιαφέροντα που δεν αφορούν αποκλειστικά το βιβλίο, αλλά εκκινούν από αυτό και επεκτείνονται σ' εσένα ως άνθρωπο και συγγραφέα, καθώς και σε γενικότερα θέματα της ζωής μας!

- Ευχαριστώ Γιώργο για την πρόσκληση μόλις έμαθες ότι θα κυκλοφορήσει το μυθιστόρημα. Τιμή μου να βρίσκομαι σε μια όμορφη συζήτηση με έναν καλό φίλο, μπορώ να πω πλέον, που σέβεται κάθε δημιουργό και τον κάνει να νιώθει τόσο όμορφα και άνετα.

•Στο βιογραφικό σου διαβάζουμε ότι γεννήθηκες στην Τσεχία και μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη. Ότι σπούδασες βρεφονηπιοκόμος και ότι από το 2015 σε ακολουθεί μια ασθένεια. Με ελάχιστες παραλλαγές τα ίδια παρακολουθούμε να συμβαίνουν και στην κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, την Άννα. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφία λοιπόν, αν λάβουμε μάλιστα υπόψιν μας ότι χρησιμοποιείται το Α' πρόσωπο; Τι σε οδήγησε να την αποδώσεις ως μυθιστόρημα;

- Πολλοί θα μου κάνουν αυτοί την ερώτηση, γιατί είπα ότι το μισό βιβλίο δηλαδή είναι η παιδική μου ηλικία μπλεγμένη με μυθοπλασία. Επίσης, από το δεύτερο μισό του βιβλίου υπάρχει πολύ πιο έντονο το στοιχείο της μυθοπλασίας. Κάποια γεγονότα έγιναν σε εμένα, απλά με διαφορετικό τρόπο.

Το ότι αναφέρω μέσα τρία με τέσσερα περιστατικά που έζησα η ίδια δεν το κάνει αυτοβιογραφία. Για να ήταν αυτοβιογραφία θα έπρεπε να γράψω τρία βιβλία. Είναι πολλά τα γεγονότα της ζωής μου και κάθε κομμάτι τόσο ξεχωριστό, που καθένα από αυτά ξεχωριστά κάνουν μια ολόκληρη ιστορία. Άρα ίσως δείτε σε άλλο μου μυθιστόρημα άλλο κομμάτι που να αφορά άλλη χρονική συγκυρία. Άλλωστε, οι περισσότεροι συγγραφείς πάντα στα βιβλία τους βάζουν και κάτι βιωματικό. Εγώ έτυχε να περάσω πολλά, τα οποία δεν ήθελα να τα αναφέρω όλα σε ένα βιβλίο. Προτιμώ να αποδώσω κομμάτια χαμένα σε μια ιστορία μυθοπλασίας και να περάσω έτσι όμορφα τα δικά μου μηνύματα. Θα έρθει βιβλίο που θα περιγράφει αληθινά γεγονότα από τα 20 μου χρόνια και μετά, είναι σε σκέψη, γιατί ο μεγάλος έρωτας που έζησα πρέπει να μοιραστεί, δεν φτάνουν μόνο τα λόγια ψυχής. Είναι ένα αισθηματικό δράμα βασισμένο σε δικά μου αληθινά γεγονότα που το τέλος δίνει την ανατροπή.

•Το πρώτο μέρος του βιβλίου θα μπορούσαμε να πούμε πως αφορά τον ρατσισμό. Ποια είναι η συμβουλή σου σε όσους αντιμετωπίζουν ρατσιστικές συμπεριφορές;

- Δεν υπάρχει συμβουλή, κυρίως όταν το βιώνεις σε πολύ μικρή ηλικία. Ήρθα από μια ξένη χώρα χωρίς να έχω βιώσει αυτό το γεγονός. Εννοείται μου έκανε εντύπωση. Εγώ απλά επέλεξα να μην αφήσω κανέναν να με ρίξει, έστω μπροστά σε κόσμο. Τώρα όταν έκλεινε η πόρτα του δωματίου μου, ήταν άλλο θέμα, έκλαιγα μόνη μου και ξεσπούσα, έτσι ένιωθα ότι το έβγαζα από μέσα μου. Τότε ήταν η στιγμή που άρχισα να γράφω στίχους για τραγούδια, γιατί αγαπούσα πολύ το τραγούδι και τον χορό.

Εγώ θα πω απλά όσο μπορεί ο καθένας που βιώνει μια τέτοια κατάσταση να χαμογελάει και να αδιαφορεί. Η σιωπή πολλές φορές είναι η καλύτερη απάντηση.

•Τι μπορεί να γίνει για να εξαλειφθεί;

-Ολα ξεκινάνε από το σπίτι και μετά στο σχολείο. Άρα τι να λέμε τώρα... Αν οι γονείς δε μάθουν στα παιδιά ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και δεν υπάρχει διαφορετικότητα, δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει. Αν στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας μας δε μας περνάνε σαν μήνυμα την ενότητα, τίποτα δεν αλλάζει. Όλα για μένα ξεκινάνε πρώτα από το σπίτι.

•Το δεύτερο θέμα, που αποτελεί και το κυρίως, είναι ο έρωτας. Ισχύει η έκφραση ότι ο πρώτος έρωτας είναι και ο πιο δυνατός;

- Η αλήθεια είναι ότι λένε ότι η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται. Εδώ, όμως, μπαίνει και το ερώτημα: "Σε ποια ηλικία είσαι σε θέση να καταλάβεις την αληθινή αγάπη και να την ξεχωρίσεις από έναν απλό ενθουσιασμό;". Μπορεί για αρκετά χρόνια να ζεις με μια πλάνη ότι έχεις ερωτευτεί και την κατάλληλη στιγμή να έρθει ο άνθρωπος που τελικά θα ανατρέψει όλο το παρελθόν.

Για μένα αυτή η αγάπη στο δημοτικό ήταν πλατωνική. Στα 33 μου γνώρισα τον αληθινό έρωτα. Το ξέρεις όταν πλέον αυτή η αγάπη σού σβήνει όλο το παρελθόν σε σχέση με τους τότε έρωτες.

•Στην εφηβεία ερωτευόμαστε διαφορετικά απ' ό,τι μεγαλύτεροι; Πότε θεωρείς ότι είναι η καλύτερη στιγμή για κάποιον να ερωτευτεί, αν μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι που θα μπορούσε να το ελέγξει;

- Δεν ελέγχεται ο χρόνος στον έρωτα και την αγάπη. Ούτε η καρδιά έχει ένα κουμπί. Γνωρίζω άτομα που είναι από το σχολείο μαζί και παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένεια και είναι ακόμα μαζί. Μόνο η ζωή ξέρει. Κι εγώ τον Νίκο τον αγάπησα πολύ. Για 6 χρόνια ζούσε μέσα μου, αλλά ήταν αυτό το απωθημένο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Έμεινε μέσα μου και με έτρωγε το ΑΝ. Αν γινόμασταν ζευγάρι, θα ειμασταν τελικά το ζευγάρι της πρώτης αγάπης;

•Τη ζωή της Άννας φαίνεται να την καθορίζουν τα τυχαία γεγονότα, οι συμπτώσεις. Πιστεύεις στην τύχη ή θεωρείς πως η μοίρα μας είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας;

- Πιστεύω λίγο πολύ σε έναν συνδιασμό. Θέλει τύχη η ζωή, περισσότερο ρίσκο, όνειρα και στόχους. Από την άλλη, κάποια πράγματα είναι γραφτά να γίνουν και όλα στη ζωή μας γίνονται για κάποιον λόγο, το πιστεύω αυτό πλέον 100%. Και εννοείται για να φτάσουμε στην επιτυχία και την ευτυχία που αναζητάμε εκεί μπαίνει το θέμα των επιλογών.

Στη ζωή μας δίνονται πολλά μονοπάτια, εύκολα και δύσκολα. Εμείς αποφασίζουμε αν θα διαλέξουμε το εύκολο, στο οποίο δε θα μάθουμε την αληθινή ζωή ποτέ, ή το δύσκολο, που, ενώ θα έχει αγκάθια, θα σε ανταμείψει στον σωστό χρόνο.

•Άλλο ένα θέμα που θίγει το βιβλίο σου είναι ο "άρρωστος", ο εμμονικός έρωτας που πολλές φορές φτάνει στην κακοποίηση των γυναικών. Η Άννα καταφέρνει να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση δυναμικά και αποτελεσματικά. Αν έδειχνε περισσότερο φόβο και αντιδρούσε πιο παθητικά, πιστεύεις πως θα είχε άσχημη κατάληξη; Ή έχει να κάνει καθαρά με το τι συνείδηση έχει ο δράστης, ανεξαρτήτως της συμπεριφοράς της γυναίκας;

- Σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση μπορεί πολύ εύκολα να ξεφύγει ο έλεγχος. Όλα είναι μια λεπτή κλωστή που σπάει σε ανύποπτο χρόνο. Κάνεις δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει αν κάποιος του επιτεθεί. Και η Άννα στην αρχή χάνει τη δύναμή της, σαν να είναι έτοιμη να παραιτηθεί, αλλά σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις η δύναμη έρχεται από μόνη της, αν έχεις μάθει να είσαι έστω λίγο ψύχραιμη.

Στο περιστατικό που περιγράφω θα μπορούσε να γίνουν όλα πολύ άσχημα, πολλά σενάρια, αλλά είναι ένα γεγονός που είναι αληθινό, το έζησα περίπου έτσι και δεν ήθελα να το κάνω κοινωνικό. Απλά έδωσα μια νότα για το τι μπορεί να προκαλέσει η εμμονή και το να χάνεις τον έλεγχο.

•Πιστεύεις ότι ισχύει η θεωρία του κύκλου της βίας, δηλαδή ότι όποιος βιώσει τη βία θα την αναπαράγει και ότι η βία φέρνει βία; Πώς μπορεί να σπάσει αυτός ο κύκλος;

- Η βία φέρνει βία. Αν κάποιος μεγαλώσει βιώνοντας βία και κυρίως σε χώρες που έχουν άλλη κουλτούρα, μπορεί τελικά να αποκτήσει τα στοιχεία αυτά από την οικογένειά του. Γιατί έτσι τα έμαθε και ίσως να νομίζει ότι αυτό είναι το σωστό. Αλλά η βία διαλύεται μόνο με ειρήνη, με διάλογο... Ξέρω, δύσκολο.

Αυτός ο κύκλος θα σπάσει αν όλοι αναλογιστούμε τις ευθύνες μας και αλλάξουμε πρώτα εμείς μέσα μας. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά... Να θυμηθούμε να είμαστε άνθρωποι και να κοιτάμε μόνο τη δική μας ζωή να κάνουμε καλύτερη.

•Στην πλοκή μας διαδραμτίζονται όχι ένα, αλλά δύο αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Η αλήθεια είναι πως και στην πραγματικότητα συμβαίνουν με πολύ μεγάλη συχνότητα (άλλωστε, το βιβλίο σου είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και η επανάληψη αυτού του ατυχήματος προφανώς δεν οφείλεται σε τυχόν έλλειψη έμπνευσης). Τι θεωρείς ότι ευθύνεται γι' αυτό;

- Ατυχήματα γίνονταν πάντα, απλά δεν υπήρχε το διαδίκτυο να βγαίνουν προς τα έξω. Να μιλησω για την σημερινή εποχή... Όλοι έχουν στο κεφάλι τους μόνο προβλήματα. Όταν οδηγούν, δεν έχουν καθαρό μυαλό. Πολλές φορές μιλούν στο κινητό, μεγάλη ανευθυνότητα, άλλοι πάλι, λόγω πολλων δουλειών και υποχρεώσεων, δεν είναι ξεκούραστοι και πιάνουν το τιμόνι και όποιον πάρει ο χάρος.

Θα διηγηθώ ένα περιστατικό που συνέβη στην οδό Πανεπιστημίου προς Ομόνοια μέσα στο μεσημέρι. Είμαι σε ένα ταξί, έχει κίνηση και είμαστε σταματημένοι σε ένα φανάρι. Και ξαφνικά ακούγεται ένα μπαμ και νιώθω ένα δυνατό τράνταγμα. Δεν κατάλαβα από πού μας ήρθε. Λοιπόν, για να μην κουράζω, ο οδηγός του αυτοκινήτου κοιμήθηκε στο τιμόνι, γιατί λέει δεν κοιμήθηκε δύο μέρες. Κάπου όπα! Πάρε συγκοινωνία. Δηλαδή, την ανευθυνότητα να την πληρώνουν αθώοι; Αυτό δεν το δέχομαι.

•Ποια είναι η συμβουλή που δίνεις σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποια ασθένεια ή αναπηρία;

- Η συμβουλή μου είναι: άσε τα ιατρικά θέματα, τις εξετάσεις, τα νούμερα στους γιατρούς κι εσύ ζήσε στιγμές και όνειρα. Υπάρχει λόγος που κάποιος έχει μια και δυο ευκαιρίες για να ζήσει. Μην τις σπαταλάει σε φόβο και άγχος. Ας φορέσεις το χαμόγελο, γιατί η ψυχολογία είναι το μεγαλύτερο φάρμακο, κι αν κάνεις πράγματα για σένα που σε γεμίζουν και η ψυχολογία είναι ανεβασμένη, η θεραπεία που ακολουθείς θα έχει το μεγαλύτερο αποτέλεσμα. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη θέληση, αλλά και με τη στάση ζωής.

Αν έχεις περάσει απέναντι, όλα τα βλέπεις αλλιώς, δε δίνεις πλέον σημασία σε προβληματισμούς. Το μόνο πρόβλημα είναι η υγεία και αυτό που δεν αλλάζει είναι ο θάνατος, όλα τα άλλα φτιάχνονται όταν στέκεσαι στα πόδια σου. Γι' αυτό θα ήθελα περισσότεροι ευγνωμοσύνη σε όσους έχουν την υγεία τους, όχι γκρίνια για ανοησίες και κακίες, δεν κάνουν καλό.

Τώρα για την αναπηρία, υπάρχει μεγάλο θέμα στη χώρα μας. Είμαστε σχεδόν αόρατοι, νομίζουν πως επειδή με βλέπουν να γελάω και να περπατάω ότι όλα είναι καλά. Ξέρει άραγε κανείς ότι έχω ποσοστό αναπηρίας 88% και δεν μπορώ να δουλέψω; Ξέρει κανείς ότι η ζωή μου πλέον δε θα είναι φυσιολογική, όπως ήταν πριν; Ξέρει κανείς τι είναι να είσαι μια ζωή δραστήρια και τώρα να πρέπει να μπεις σε ρυθμό χελώνας; Ότι σχεδόν κάθε βράδυ έχεις πόνους και κούραση; Όχι, δεν τα ξέρουν, γιατί δε μιζεριάζουμε, ζούμε την κάθε στιγμή, το τώρα, και χαμογελάμε ακόμα κι αν πονάμε φριχτά, γιατί έτσι ξορκίζουμε κάθε κακό και το χαμόγελο και τα όνειρα είναι η δική μας λύτρωση.

Επίσης, κάνεις δεν ξέρει ότι κουβαλάω μέσα μου τρεις ψυχές που έφυγαν άδικα σε μικρή ηλικία και μου εμπιστεύτηκαν τις ψυχές τους για να ζουν μέσα από μένα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο και σκοπός που είμαι ακόμα ζωντανή, το προσπαθώ και δε θα αφήσω κανέναν να με ρίξει κάτω στα πατώματα για καιρό... Έδωσα υπόσχεση ιερή.

•Χρησιμοποιώντας τον τίτλο ενός κεφαλαίου σου, σε ρωτάμε: Το τέλος πονάει ή λυτρώνει;

-Αν έχεις φροντίσει να γεμίσεις τη βαλίτσα της ψυχής σου με όμορφες στιγμές, με στιγμές που ρισκάρες, με όνειρα που κατάφερες να πραγματοποιήσεις, το τέλος λυτρώνει.

Πονάει μόνο αν άφησες μια ζωή τον φόβο να σε κυριεύει και το άγχος να καταβάλλει όλη την ύπαρξή σου.

Έχω δει την ηρεμία του προσώπου σε άνθρωπο δικό μου που έφυγε μέσα στην αγκαλιά μου. Έφυγε χαρούμενος, γιατί έζησε δύο μεγάλα του όνειρα ρισκάροντας, κι έτσι 5 λεπτά πριν κλείσει τα μάτια ένιωθε χαρούμενος και έφυγε με χαμόγελο.

•Πόση δύναμη έχει, τελικά, η αγάπη;

-Αν ρωτάς εμένα που πέρασα δια πυρός, η αγάπη έχει τη μεγαλύτερη δύναμη. Ίσως δεν μπορεί να νικήσει τα πάντα, αλλά μπορεί να δώσει δύναμη, μπορεί να σε κάνει να βλέπεις τις δυσκολίες πιο εύκολες. Όταν το βάρος μοιράζεται, είσαι πιο ελαφρύς. Η αγάπη είναι το παν στη ζωή.

•Σίγουρα θα έχεις πολλά αγαπημένα σημεία του βιβλίου σου. Ποιο, όμως, είναι το πιο αγαπημένο σου απόσπασμα και θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

- Η αλήθεια είναι πολλά τα αποσπάσματα. Έχω αγαπημένο που δε θέλω να το αναφέρω, θα αφήσω τους αναγνώστες να το δουν, είναι στενάχωρο, το έχω ζήσει διαφορετικά. Επίσης, στο τέλος υπάρχει η πιο δυνατή σκηνή που καλύτερα να το δουν οι αναγνώστες όταν έρθει η ώρα. Αλλά θα παραθέσω ένα απόσπασμα από την παιδική ηλικία:

"Το πρώτο βράδυ που ήμουν μόνη στο δωμάτιό μας, ένιωθα λίγο περίεργα. Η μοναξιά με είχε τυλίξει. Κρύωνα, σαν να φύσηξε ξαφνικά ένα αεράκι και δρόσισε όλο το κορμί μου. Τόσο πάγωσε η καρδιά μου και δεν την ένιωθα να χτυπάει... Σκεφτόμουν τον αδερφό μου μέσα σε εκείνο το νοσοκομείο και φοβόμουν. Δεν ήθελα με τίποτα να πάθει κάτι.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου προσευχήθηκα. Στα εφτά μου χρόνια, ανέφερα για πρώτη φορά το όνομα του Θεού. Κάθισα στο πάτωμα γονατιστή, ένωσα τα χέρια μου και έκλεισα τα μάτια.

(Θεούλη μου, εσύ που είσαι εκεί ψηλά και βλέπεις όλον τον κόσμο, εσύ που αγαπάς όλους τους ανθρώπους... Σε παρακαλώ, προστάτεψε τον αδερφό μου. Θέλω να τον προσέχεις και να γυρίσει κοντά μου. Θέλω να είναι καλά. Να προσέχεις όλα τα παιδιά του κόσμου και όλους όσους σε έχουν ανάγκη)".

•Πότε σε βρήκε η έμπνευση για πρώτη φορά και ποτέ συνηθίζει να σε επισκέπτεται;

- Ήμουν δέκα, θαρρώ. Ξεκίνησα με στίχους τραγουδιών. Ο πατέρας μου μουσικός, άρα μεγάλωσα με τραγούδια. Συνήθως έμπνευση έχω όλη μέρα, αλλά το απόγευμα, μόλις όλα έχουν τακτοποιηθεί στο σπίτι και νιώθω ελεύθερη, κάθομαι και γράφω. Θέλω όλα να είναι τακτοποιημένα στη θέση τους και μετά αφηνομαι στις σελίδες και τις λέξεις.

•Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σου σχέδια;

-Τωρα θέλω να ασχοληθώ με το βιβλίο που εκδόθηκε. Ήδη έχω ξεκινήσει μετάφραση στην αγγλική γλώσσα, ήταν κάτι που ήθελα πολύ, προς χειμώνα ίσως είναι έτοιμη. Ο χρόνος δεν είναι δεδομένος για κανέναν και κυρίως για μένα, γι' αυτό κάνω ό,τι μπορώ για να προλάβω όνειρα αλλά και να τα απολαμβάνω. Έχω ήδη γράψει το επόμενο μυθιστόρημα, που είναι αισθηματικό και έχει μυστήριο και μεταφυσικό στοιχείο. Η έμπνευση ήταν από έναν πίνακα ζωγραφικής. Θα βγει το 2024 μάλλον και θα έχει και κάποιες εκπλήξεις αυτό το βιβλίο, όπως και η παρουσίαση που θα γίνει.

Τώρα είμαι σε φάση που σκεφτόμαστε κάποιες περιοδείες σε διάφορες πόλεις. Είναι κάτι που αγαπώ και το κυνηγάω, γιατί αυτό πλέον μου δίνει ζωή. Αυτό θα έπρεπε να κάνω εδώ και χρόνια, αν δε με είχαν απογοητεύσει κι αν ήξερα ότι μόνο το γράψιμο με κάνει ευτυχισμένη.

- Ευχαριστώ, Γιώργο, για τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις που έκανες σε σχέση με το βιβλίο. Να πω ότι έχει έντονο συναίσθημα και πολλές εικόνες. Έχει μηνύματα και ο αναγνώστης μπορεί μέσα από αυτό το βιβλίο να δει μέσα από τα μάτια μου και να καταλάβει την αξία της αγάπης και της ζωής.

Να είσαι καλά και να ξέρεις ότι είμαι δίπλα σου, γιατί έχεις μέλλον. Μην αφήσεις κανέναν να σε ρίξει παραπάνω από μια δυο μέρες.

Ευχαριστώ και όλους τους αναγνώστες που δίνουν την ευκαιρία σε νέους να δείξουν την ψυχή τους. Και για όλα αυτά τα μηνύματα αγάπης που παίρνω. Ευγνώμων και χαρούμενη επιτέλους μετά από χρόνια.

Γιώργος Τσιβελέκος

 

 

 

​