Όταν ζούμε τα νιάτα μας με πάθος, κάθε άνθρωπος που έρχεται στην ζωή μας είναι σημαντικός. Τότε βλέπουμε την σημαντικότητα ενός προσώπου σαν κάτι μεγαλειώδες και όταν το χάνουμε, πέφτουμε στα τάρταρα. Νιώθουμε την απώλεια σαν κάτι που μας κόβει την ανάσα. Κλαίμε και χτυπιόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο. Είμαστε τόσο μικροί και ανώριμοι τότε, που δεν βλέπουμε καθαρά ότι όλη η ζωή μας είναι μπροστά. Φυλακιζόμαστε στο βαρύ συναίσθημα την προσωρινής απώλειας. Έρχεται όμως η στιγμ

Ακόμα θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρή, που με ρωτούσαν ποιο είναι το προτέρημά μου, κι εγώ απαντούσα η ειλικρίνεια αλλά, είναι μάλλον ελάττωμα. Η ειλικρίνεια σε πολλές περιπτώσεις δεν αρέσει πολύ. Κάποιοι την βρίσκουν ωμή και άκομψη. Γιατί δεν νομίζω να υπάρχει όμορφος τρόπος να πεις την αλήθεια σου. Δυστυχώς οι περισσότεροι θέλουν να ζουν βουτηγμένοι μέσα σε ένα ωραίο ψέμα.

Ό,τι κι αν κάνεις, ακόμα και αν δεν κάνεις τίποτα, πάντα κάποιοι θα έχουν να λένε. Γι’ αυτό ζήσε για σένα και όχι για όλους αυτούς που δεν έχουν τι να κάνουν και η μόνη τους ασχολία είναι να σχολιάζουν εσένα ή τους υπόλοιπους. Πόσο θλιβεροί τέτοιου είδους άνθρωποι. Μακάρι να καταλαβαίναμε από πολύ νωρίς ότι η γνώμη των άλλων δεν πρέπει να έχει καμία απολύτως επίδραση πάνω μας και μέσα μας. Τα θέλω μας, τα όνειρά μας και οι στόχοι μας θα πρέπει να έχουν μόνο σημασία τίποτα άλλ

Έρωτας, αγάπη, ενθουσιασμός, συναισθήματα όλα μαζί στο ίδιο σακί. Το καθένα είναι όμως κάτι διαφορετικό, αν και πολλές φορές τα μπερδεύουμε. Έρωτας, αυτό το έντονο συναίσθημα, το πάθος που μόλις ξυπνήσει καίει το κορμί και τα χείλη φλέγονται. Ο έρωτας γίνεται αγάπη. Και όποιος είναι τυχερός ζει τον απόλυτο έρωτα που καταλήγει στην αληθινή αγάπη. Δεν είναι όλοι τυχεροί σε αυτή την ζωή, κάποιοι δεν θα το ζήσουν και είναι αυτοί που δεν πιστεύουν στο απόλυτο. Όταν κάτι δεν μπορεί

Μονοπάτια γεμάτα αγκάθια, σκοτάδια που πυκνώνουν όσο πιο μέσα περπατάς. Ομίχλη αμφιβολίας που σε κυκλώνει μέχρι να καταφέρεις να δεις αυτό το μικρό φωτάκι της ελπίδας. Μια ζωή που πολλές φορές δεν είναι ζωγραφισμένη με έντονα και όμορφα χρώματα. Παιδική ηλικία γεμάτη στερήσεις και όνειρα κλειδωμένα στο συρτάρι του παιδικού μας δωματίου.

Αυτή η γλυκιά αίσθηση όταν η καρδιά χτυπάει διαφορετικά. Η γλυκιά αγωνία που νιώθεις λίγο πριν δεις τον άνθρωπό σου. Η αμηχανία στο κάθε άγγιγμά του και η προσμονή για κάθε φιλί του. Πεταρίσματα καρδιάς που μοιάζουν λες και πατάς σε σύννεφα. Κόκκινο χρώμα που σε τυλίγει μόλις το πάθος αρχίζει να φουντώνει. Αγγίγματα και φιλιά που γίνονται φλόγα που καίει όλο το κορμί.

Οκτώβριος, ο μήνας για την πρόληψη κατά του καρκίνου του μαστού. Το ροζ σύμβολο της συγκεκριμένης πάθησης. Ροζ σαν το αίμα που μπλέκεται με το νερό του σώματος. Δεν είναι αυτός ο μήνας κορδελάκια και εμπόριο. Είναι μια μέρα υπενθύμισης.

Είναι τελικά ο δυναμικός σου χαρακτήρας που τελικά οι περισσότεροι απομακρύνονται από κοντά σου; Είναι η δύναμη προνόμιο ή κατάρα; Σε αυτή την εποχή που ζούμε, σε προτιμάνε αδύναμη για να τους έχεις συνέχεια ανάγκη. Αν δουν ότι σηκώνεις κεφάλι και αρχίζεις να λες το πρώτο ‘όχι’, τότε όλα ανατρέπονται και εκεί που σε έχουν όλοι κυκλώσει, ξαφνικά όλα σωπαίνουν. Δεν υπάρχει πλέον κανείς, γιατί πλέον δεν αντέχουν την δύναμη που απέκτησες, δεν μπορούν πια να σε χειριστούν όπως έκα

Σώμα υπό κατάρρευση, γεμάτο μελανιές ενίοτε και μώλωπες, πληγές που το αίμα στέγνωσε πάνω τους. Η βιτρίνα της ψυχής μου ραγισμένη. Πόνος τρομερός από βελόνες που τρυπούν το κορμί μου βάναυσα. Τι γίνεται όμως με το μέσα μου; Τι γίνεται όταν η ψυχή αντιστέκεται σε όλο αυτό το βασανιστήριο; Όταν χαμογελάει ακόμα και όταν πονάει μέχρι θανάτου;

Ο έρωτας λένε είναι τυφλός και αυτό κρατάει καιρό. Ίσως περάσουν και χρόνια μέχρι να αρχίζεις να βλέπεις καθαρά. Τα σύννεφα ίσως στάθηκαν πάνω σου από την αρχή, μα εσύ ήθελες να βλέπεις τον ήλιο να ξεπροβάλει. Σε κάθε καυγά, σε κάθε άσχημη συμπεριφορά έλεγες πάντα μέσα σου “όχι, εγώ θα τον αλλάξω με την αγάπη μου”. Τελικά οι αυταπάτες στον έρωτα είναι τόσο μεγάλες, που δεν θέλεις να πιστέψεις ότι για ακόμα μια φορά έκανες λάθος επιλογή. Ότι τζάμπα ελπίζεις ότι ο άνθρωπος που

Πόνος ψυχικός, πόνος σωματικός δύο διαφορετικοί πόνοι ή μήπως το ένα αλληλεπιδρά στον άλλον; Όταν η ψυχή αιμορραγεί, όταν καταρρέει και κάνεις δεν της δίνει σημασία, κάπως πρέπει να ακουστεί και αυτή. Έτσι ο μόνος τρόπος για να σου δώσει ένα σημάδι είναι να το επικοινωνήσει μέσω του σώματος.

Πόσες φορές άραγε όσο μεγαλώνεις ακούς την έκφραση “άλλαξες”; Τελικά αλλάζει ο άνθρωπος με τα χρόνια; Όσο είσαι πιο μικρός ανέχεσαι πιο πολλά. Δεν δίνεις σημασία για το τι μπορείς να αντέξεις, έχεις πιο πολλές επιλογές και οι ορίζοντές σου είναι ανοιχτοί. Όσο όμως μεγαλώνεις αρχίζεις να βλέπεις πιο καθαρά, πιο ώριμα για το ποιος είναι στο πλάι σου. Ποιος σε κοροϊδεύει, ποιος σε ζηλεύει και ποιος είναι γενικά τοξικός απέναντί σου, γεμάτος ανασφάλειες και κακίες.

Και τι γίνεται όταν σε επισκέπτεται για πρώτη φορά μια πολύ σοβαρή κατάσταση; Όταν το χαμόγελο σβήνει μέρα με την μέρα γιατί δεν μπορείς να διαχειριστείς τα νέα δεδομένα; Σε μια μόνο στιγμή χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Ό,τι ήξερες γκρεμίζεται και χωρίς καμία προειδοποίηση πρέπει να σταθείς όρθιος πάνω σε έναν βράχο ενός γκρεμού που είναι έτοιμος να κυλήσει στο κενό.

Πολλοί μπερδεύουν την μοναξιά με την μοναχικότητα και έτσι μια ζωή δεν ξέρουν σε ποια κατάσταση βαδίζουν. Η μοναχικότητα είναι μια συνειδητή επιλογή, μια κατάσταση στην οποία μαθαίνεις να αγαπάς όλο και πιο πολύ εσένα τον ίδιο. Συγχωρείς τα λάθη σου, κοιτάζεις στον καθρέφτη χωρίς ίχνος ντροπής. Αναγνωρίζεις τα ελαττώματά σου και τα κάνεις δικά σου χωρίς να κρίνεις.

Κάθε τέλος και μια αρχή λέει ο λαός. Κάθε αρχή και ένας άγνωστος δρόμος. Υπάρχει όμως και ένα τέλος που δεν θες να το δεχτείς, φωνάζει το μέσα σου για λίγο χρόνο ακόμα. Μια στιγμή που η σκέψη θέλει να σβήσει κάθε κακή έκβαση. Ένα τέλος που το βλέπεις να έρχεται και τρέχεις όσο πιο μακριά μπορείς. Τρέχεις τόσο πολύ με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου, χωρίς να ξέρεις πού θα σε βγάλει ο δρόμος. Σκοτάδι παντού και η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, τίποτα δεν ακούγεται γύρω σ

Σε έναν κόσμο ψεύτικο και μια εποχή εγωιστική, έχουν χαθεί αξίες, έχουν ξεχαστεί τα σημαντικά. Σχέσεις κάθε είδους διαλύονται με την πρώτη καταιγίδα, ακόμα κι αν αυτή είναι μια μικρή μπόρα. Δεν υπάρχουν πια οι γερές βάσεις στις ανθρώπινες σχέσεις. Όλοι ψάχνουν να βρουν την μαγική συνταγή για να κρατηθεί μια σχέση είτε ερωτική, είτε φιλική. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να σκεφτεί κάποιος τι έχει σημασία σε μια ανθρώπινη σχέση;

Μια στιγμή μονάχα φτάνει για να παγώσει τα πάντα γύρω σου. Όσο η καρδιά χτυπάει και την νιώθεις να πάλλεται, σαν ξαπλώνεις στο στέρνο του, τόσο η ψυχή ηρεμεί. Μια μελωδία που μόνο ως ερωτευμένη νιώθεις. Ένας διαφορετικός χτύπος που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα όμορφα γύρω σου. Μετά από κάθε ένταση του σώματος, μετά από το έντονο πάθος, είναι αυτός ο ήχος που κατευνάζει το μέσα σου, σε ηρεμεί σε γαληνεύει.

Λόγια μεγάλα, πράξεις εντυπωσιασμού και αγάπες που εύκολα λέγονται και αναλώνονται σε στιγμές χωρίς νόημα. Σιωπές που καλύπτουν το εγώ...

Κι ήρθε σαν φως το νέο για τον ερχομό μιας νέας ζωής, ακόμα κι αν οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες, ακόμα κι αν γύρω μου όλα ήταν υπό...

Κουφάρια απλωμένα σε μια γωνιά της ψυχής, ακουμπισμένα στάζοντας αίμα μέσα σου. Διαλυμένες σχέσεις στις οποίες πίστεψες και έδωσες την...