Παρέα με τις στάχτες της ζωής μου, νοσταλγώ στιγμές…

Δάκρυα στάζουν στην ψυχή, δάκρυα μαραίνουν την καρδιά. Στο μαξιλάρι ακούμπησα τον πόνο μου, να μην με βαραίνει για άλλη μια φορά να μοιραστώ τις σκέψεις.

Σαν το σκοτάδι την εμφάνιση του κάνει, το συναίσθημα βγαίνει, χάνεται η λογική. Όλα πιο έντονα τα ζω, σε θέλω ακόμα πιο πολύ. Στην ψυχή μου νιώθω το κενό, στην αγκαλιά μου το κρύο.

Μπες στο άρθρο για συνέχεια...