Μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο, αυτό ζητάμε οι ασθενείς, τίποτα άλλο…Λύπηση στα μάτια γνωστών μου και αγνώστων, πιο πολύ με πονάνε, ακόμα και από την ίδια την πληγή που μου έκανε η ασθένεια στο κορμί....
Κι όταν όλα σκοτεινιάζουν, μόνο στην αγκαλιά σου μπορώ να βρω το φως...Κάθομαι σε ένα δωμάτιο σκοτεινό. Σιωπή παντού και μόνο ο χτύπος του ρολογίου, που είναι κρεμασμένο στο τοίχο, ακούγεται τόσο δυνατά, λες...
Εκείνη η μαγική στιγμή που κουρνιάζω στην αγκαλιά σου... Και είναι η στιγμή που το μόνο που θέλω είναι να βρεθώ σε μια γνώριμη γωνία . Σε μια ζεστή θαλπωρή, που θα ηρεμήσει το αγρίμι μέσα μου,...
Μου λείπει η αγκαλιά σου…Μου λείπει η αγκαλιά σου που μέσα της ένιωθα ασφάλεια. Μια αγκαλιά αλήθειας. Ακόμα θυμάμαι αυτή την πρώτη αγκαλιά, πριν το πρώτο μας...