Όταν ζούμε τα νιάτα μας με πάθος, κάθε άνθρωπος που έρχεται στην ζωή μας είναι σημαντικός. Τότε βλέπουμε την σημαντικότητα ενός προσώπου σαν κάτι μεγαλειώδες και όταν το χάνουμε, πέφτουμε στα τάρταρα. Νιώθουμε την απώλεια σαν κάτι που μας κόβει την ανάσα. Κλαίμε και χτυπιόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο. Είμαστε τόσο μικροί και ανώριμοι τότε, που δεν βλέπουμε καθαρά ότι όλη η ζωή μας είναι μπροστά. Φυλακιζόμαστε στο βαρύ συναίσθημα την προσωρινής απώλειας. Έρχεται όμως η στιγμ

Ξεχνάς άραγε πότε αυτόν που έφυγε για πάντα; Αυτόν που άφησε την ψυχή του να πετάξει ψηλά; Η απώλεια σε κάνει να αναρωτιέσαι πολλά...