Κάθε φορά που σε θυμάμαι μονό στιγμές απέραντης γαλήνης μπορώ να σκεφτώ. Αυτό το βλέμμα σου το καθαρό και η ψυχή σου η διάφανη ήταν κάτι...

Και άνοιξαν οι ουρανοί και πέταξαν οι άγγελοι ψηλά. Τα δάκρυα έγιναν διάφανα ποτάμια και οι προσευχές πουλιά που πέταξαν με τους αγγέλους...

Από μικρή που ήμουνα φοβόμουν την θάλασσα αυτό το απέραντο τον δίχως τελειωμό σκηνικό. Τα ματάκια μου τα γυρνούσα από την άλλη ο φόβος...