Κοιτάω ακόμη κάπου και κάπου τις φωτογραφίες μας...Τέσσερις φωτογραφίες έμειναν από μια αγάπη τόσο ζωντανή και αληθινή. Κάπου σε ένα συρτάρι τις κρατάω για να θυμάμαι ότι έζησα το απόλυτο....
Κι όταν όλα σκοτεινιάζουν, μόνο στην αγκαλιά σου μπορώ να βρω το φως...Κάθομαι σε ένα δωμάτιο σκοτεινό. Σιωπή παντού και μόνο ο χτύπος του ρολογίου, που είναι κρεμασμένο στο τοίχο, ακούγεται τόσο δυνατά, λες...
Εκείνο το άγγιγμα που κουμπώνει με το δικό σου...Μετρούσα σπασμένα κομμάτια. Το σκοτάδι τύλιξε όλη μου την ύπαρξη, το φως κάπου στο βάθος, αχνό φαίνεται. Είναι όμως τόσο μακριά. Είναι...
Εγώ έχω μάθει να περπατάω και στα σκοτάδια…Δεν είναι η ζωή πάντα φωτεινή. Όλοι κουβαλάνε τον δικό τους σταυρό, άλλοι πιο μικρό, άλλοι πιο μεγάλο και άλλοι ασήκωτο. Από νωρίς η ζωή...