Λύτρωσέ με απ’ τον πόνο της απουσίας σου!
Κυριακή ξημέρωμα κι εγώ έχω παγώσει. Ο χρόνος σταμάτησε, οι δείκτες έμειναν βουβοί. Δεν πρόλαβε ο ήλιος να βγει, το δωμάτιο τυλίχτηκε μέσα στο σκοτάδι.
Λίγο μετά τις μία μύρισε θάνατος. Ο χάρος στο προσκέφαλο του μου χαμογελάει, με κοιτάει και με παρακαλεί να έρθω το τελευταίο αντίο να πω.