Με κόκκινο μελάνι σαν από αίμα γράφτηκε το όνομα που μου έκαιγε την ψυχή. Σαν άρχισα να γράφω την δική μας ιστορία, αναμνήσεις γύρισαν για να μου θυμίσουν ότι το απόλυτο υπάρχει και ότι ναι, το έζησα. Το μελανό κόκκινο σαν από αίμα, μου θύμισε στιγμές πόνου και δακρύων, συνέχισα να γράφω σαν να ήθελα να θυμηθώ, ακόμα και τα δύσκολα ήταν στιγμές δικές μας. Ξαφνικά η πένα δεν έβγαζε μελάνι κόκκινο, σταμάτησε σαν να πάγωσε ο χρόνος.