Για χρόνια η δροσιά ήταν η παρέα μου, σε κάθε μου στιγμή με ακολουθούσε και κρατούσε την φωτιά που σαν μια σπίθα είχα μέσα. Σαν ζώδιο της φωτιάς κράταγα την φλόγα μέσα μου, γιατί η δροσιά είχε βρει καταφύγιο στο μεγαλύτερο μέρος του κορμιού μου. Αλλά μια μέρα του Αυγούστου, με ένα φεγγάρι πάνω από το κεφάλι μας, ένας αέρας δροσιάς φύσηξε, ένας ζυγός σαν σίφουνας ήρθε και στάθηκε απέναντί μου. Φύσηξε και η φλόγα μέσα μου άναψε τόσο ξαφνικά, όπως ξαφνικά πάγωσε μια μέρα του Απρίλη που ο θάνατος έριξε νερό και την έσβησε.