Έκλαψα, χτυπήθηκα, λύγισα. Όλα αυτά μόνη μου, χωρίς κανείς να καταλάβει τίποτα.
Κοντά στην θάλασσα έκατσα. Πάνω σε ένα βράχο έβλεπα τα κύματα να χτυπάνε με μανία, μια ζωή που γέμισε με κόκκινους λεκέδες. Μια ζωή που λέρωσε την διάφανη ψυχή μου. Εκεί στον βράχο, με μουσική τα κύματα, ήθελα να αφήσω για άλλη μια φορά τον πόνο μου. Δάκρυα είχαν σκεπάσει τα μάτια μου, δεν έβλεπα μπροστά μου. Τότε ένιωσα ένα άγνωστο χάδι, ζεστό σαν φωτιά στο τζάκι. Κάθισες δίπλα μου, δεν σε ρώτησα τίποτα, απλά έμεινα να σε κοιτώ. Δεν μίλησες, με την σιωπή σου μου έδωσες την δύναμη να αρχίσω να μιλάω με την ψυχή μου, να βγάζω τα αγκάθια ένα ένα. Το βλέμμα σου με άκουγε και με καταλάβαινε.