Οι μέρες περνάνε και είναι τόσο ίδιες… Φορές με τρομάζει αυτή η στασιμότητα. Το να μην μπορείς να κάνεις πράγματα γιατί δεν έχεις αντοχές, είναι σαν μια φυλακή. Μέρες περνάνε και νιώθω να πνίγομαι πίσω από ένα παράθυρο. Εκεί ο εξωτερικός κόσμος είναι σαν να είναι τόσο μακριά, μια ζωή που προχωράει και χωρίς εσένα. Βλέπεις τον κόσμο να γελάει, να διασκεδάζει, να ζει στιγμές και εγώ στάσιμη σε αυτό το παράθυρο που όσο και να το ανοίγω, η ζωή δεν μπαίνει μέσα μου. Μια φυλακή που δεν διάλεξα ηθελημένα, πολλές οι προσπάθειες για να ξεφύγω, πολύς πόνος στην διαδρομή, αγκάθια στο μονοπάτι που βρέθηκα να βαδίζω, αλλά όσο και να προσπαθώ, η δική μου φυλακή υψώνει τα αόρατα κάγκελά της.