Κάθε καλοκαίρι που πήγαινα στο χωριό, κοιμόμουν με την αγαπημένη μου γιαγιά. Κάθε χρόνο και κάθε βράδυ το ίδιο παραμύθι, ένα παραμύθι για την πονηριά και ανυπακοή. Δεν ήταν μόνο το παραμύθι, ήταν και ο τρόπος που το περιέγραφε τόσο παραστατικός, τόσο αληθινός. Εναλλαγή φωνών, κάθε φορά με μάγευε ο τρόπος της και η φωνή της. Ακόμα και τώρα που την έχω χάσει, στα αυτιά μου ηχεί αυτό το τόσο διαφορετικό παραμύθι. Τότε δεν μπορούσα να σκεφτώ το δίδαγμα, ακόμα και τώρα ίσως να μην το έχω βρει…