Ένα σπαθί που κράτησα από μικρή. Όταν τα δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους στα μάτια μου, το σπαθί μου χάραζε το πρόσωπο μου και τα έπαιρνε μακριά.
Όταν πονούσα ψυχικά έκλεινα την πόρτα σε όλους, πίσω από αυτή έκλεινα τους πάντες από έξω. Μόνη μου λύγιζα, μόνη μου έκλαιγα, μόνη μου πονούσα. Αλλά σαν άνοιγα, αυτό το χαμόγελο το κέρδισα απολύτως μόνη μου , μέσα από μάχες εντός μου.