Για όσο σε άκουγα να μου λες τα προβλήματά σου, για όσο δεν έβγαζα μιλιά και συμφωνούσα με τις δικές σου τρέλες όλα ήταν καλά. Ό,τι ώρα και να έπαιρνες, εκεί, στεκόμουν βράχος δίχως παράπονο κι ας μην ρώταγες ποτέ τι κάνω. Τόσο ήθελα να σε κάνω να νιώσεις καλά. Μα και η αγνή ψυχή έχει κάποια όρια και όταν ο χρόνος περνάει, η ψυχή δεν αντέχει άλλο πια συμπεριφορές που πληγώνουν.