Ανοίγω τα μάτια και λέω ευχαριστώ που βλέπω την μέρα που ξημερώνει και μόλις σηκώνομαι όλα χάνονται. Σαν κάποιος να ρούφηξε την ενέργειά μου, σαν να μην υπάρχει ψυχή μέσα μου. Η ζωή έφυγε από την ψυχή και έμεινε ένα σώμα αδειανό να προσπαθεί από κάπου να πιαστεί. Όλα γύρω μου γυρίζουν και το πρόσωπό μου είναι λευκό σαν το πανί, δεν ξέρω τι είναι πλέον χειρότερο, να χαμογελώ όταν πονάω ή να γελάω όταν οι γύρω μου βαφτίζουν πρόβλημα το καθετί που λύνεται;