Σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα το εντός μου, στο βυθό κατέληξε η ψυχή μου, σε εκείνο το απύθμενο σκοτάδι. Κρύο πολύ και ζωή πουθενά. Κρατάω...

Στις θάλασσας τα νερά παρέα διασχίσαμε τα κύματα, όσο κι αν ήταν δυνατά, τόσο πείσμα είχαμε να τα προσπεράσουμε. Σε αυτό το ταξίδι χάθηκε...

Καθόμουν ώρες στο λιμάνι, να αγναντεύω τον ορίζοντα και την ήρεμη θάλασσα. Ξημέρωνε και δεν υπήρχε ψυχή γύρω μου, μόνο τα πλοία στο βάθος...

Από μικρή που ήμουνα φοβόμουν την θάλασσα αυτό το απέραντο τον δίχως τελειωμό σκηνικό. Τα ματάκια μου τα γυρνούσα από την άλλη ο φόβος...