Όποια κι αν είναι η μοίρα του καθενός, οποίο κι αν είναι το γραμμένο που λένε, πάντα υπάρχει και το χειρότερο. Αρνούμαι να υποταχθώ σε τόσες δυσκολίες που ήρθαν μαζεμένες. Όχι, αυτή δεν είναι η δική μου μοίρα! Ακόμα κι αν όλα έμοιαζαν κόλαση, αν όλα έγιναν στάχτη, εγώ μέσα από όλα αυτά ξαναγεννήθηκα. Δεν μπορώ να σκύψω το κεφάλι σε λίγα παραπάνω άσχημα χρόνια. Ακόμα κι αν η ανάσα μου κάποιες στιγμές με δυσκολία έβγαινε μέσα από τα στήθη μου. Σε αυτό το σκοτάδι δεν θέλω να υποκύψω, δεν θα σκύψω, το φως θα κυνηγήσω. Ακόμα κι αν χρειαστεί να περπατήσω πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Ακόμα κι αν ο δρόμος γεμίσει με καρφιά, θα τα πατήσω για να φτάσω στο τέλος του μονοπατιού. Σε ένα μονοπάτι που ακόμα κι αν φτάσω ματωμένη, θα βρω το φως με την πηγή που θα ξεπλύνει κάθε πληγή, κάθε αίμα που στάζει μέσα στην ψυχή μου.
Η άρνηση θα με φέρει εκεί που η ευτυχία με περιμένει, για να αρχίσω για άλλη μια φορά από το μηδέν. Ένα μηδέν που ίσως έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω στην πληρότητα. Ακόμα και με άσχημα νέα, αρνήθηκα να τα πάρω όλα μέσα μου, αρνήθηκα να αφήσω το σκοτάδι να τα σκεπάσει όλα. Πάντα άφηνα ένα μικρό φως, αυτό της ελπίδας που πάντα με οδηγεί. Η ελπίδα που ποτέ δεν αρνήθηκα ότι υπάρχει, ακόμα κι όταν όλα γύρω μου κάηκαν από την λαίλαπα που απροσδόκητα τύλιξε το κορμί μου. Δεν αρνήθηκα την ζωή, δεν αρνήθηκα τον πόνο, απλά υπήρχαν στιγμές που λύγισα. Μόνο μερικές στιγμές που τα γόνατα ακούμπησαν το χώμα. Και ήταν τόσο νωπό το χώμα, μα άγριο, γεμάτο πέτρες. Όσο κι αν με πονούσαν τα γόνατα, έκανα την προσευχή μου να αντέξω, έκανα την κραυγή μου βουβή. Δεν αρνήθηκα την ζωή, αρνήθηκα τον θάνατο...