"Εκεί ξαπλωμένος υπό το φως μια μικρής σόμπας, κοιμόσουν με απόλυτη ηρεμία. Λίγο πριν ήσουν τελείως χαμένος. Συζητήσεις έκανες με τον άλλο κόσμο, χαμένος στην δίνη του χρόνου. Πρόσωπα του χθες σε επισκέφτηκαν να σε καθησυχάσουν, να σου πουν ότι σε περιμένουν, να ανοίξουν την αγκαλιά τους να υποδεχτούν αυτή την μοναδική ψυχή που τόσο τους έλειψε.
Έμεινα να σε κοιτάζω, όσο κι αν δεν ήθελα να το παραδεχτώ ήξερα ότι το τέλος είναι κοντά. Ήρθαν τα αγαπημένα σου άτομα να μας χωρίσουν, να σε πάρουν μακριά μου. Έβλεπα τις εκφράσεις του προσώπου σου. Δεν ήθελες να με αφήσεις μόνη, μα πλέον ήταν η μόνη λύση. Μια αγάπη που γεννήθηκε σε λάθος εποχή , που ποτέ κανείς δεν θα δεχόταν. Ο θάνατος ήταν το μόνο που μπορούσες να υποφέρεις, δεν μπορούσες ποτέ να με χωρίσεις για τον κόσμο, για την διαφορετικότητα, την οικογένεια. Έτσι επέλεξες να πετάξεις ψηλά για να είσαι συνέχεια στο πλάι μου .
Όχι δεν ήταν παραίτηση, ήταν θυσία για μια αιώνια αγάπη, μια αγάπη δίχως όρια, δίχως εγωισμούς .
Ένας έρωτας γεννημένος σαν παραμύθι που το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα το πήρες μαζί σου εκεί ψηλά.
Χαμογέλασες δεν είπες αντίο άφησες την αγάπη να μείνει για πάντα στην γη.
"Να σε δω να χαμογελάς θέλω"
Αυτό είδα στα μάτια σου πριν για πάντα σφραγίσουν.
Έτσι ήταν πρώτη του Απρίλη πριν έξι χρόνια που μέσα στην αγκαλιά μου, μου έδωσες όρκο αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης. Με ηρεμία με κοίταξες και το σ αγαπώ της σιωπής σου σαν κραυγή μέσα μου τράνταξε όλη την ψυχή μου.
Μακάρι να ήταν ένα ψέμα, αυτή η πρωταπριλιά που πλέον δεν είναι μια πλάκα είναι μια μέρα μνήμης σε μια ψυχή που γέμισε τον κόσμο αγάπη και σεβασμό. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες τέτοιες ψυχές που ξέρουν να αγαπούν με πράξεις πασπαλισμένες με αγάπη παντοτινή"
Εις μνήμην 1/04/2018
"Πέταξες ψηλά
και ακόμα πονά
Πέταξες ψηλά
Και η ψυχή
δεν ξεχνά"