Όσο κι αν θέλω να ζω το τώρα, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να αποφύγω το παρελθόν. Στιγμές που καθόρισαν την ευτυχία και έναν έρωτα που ξεκίνησε μέσα σε ένα υπόγειο σταθμό. Κάθε μέρα περνάω από αυτό το παλιό μας λημέρι, ένας χώρος που ξεκίνησε μια αγάπη. Όσες φορές κι αν περάσω από αυτό το σημείο, ζωντανεύει το ζευγάρι μπροστά μου, αγκαλιασμένο, να απολαμβάνει το πρώτο του φιλί. Κάθομαι σε μια γωνιά και είναι σαν η εικόνα να έχει κολλήσει χρόνια πριν. Σαν δυο αγάλματα να στήθηκαν στο σημείο που γεννήθηκε ο έρωτας. Μα τι περίεργο μέρος για να ξεκινάει κάτι τόσο φωτεινό, μέσα σε ένα υπόγειο, μέσα στην υγρασία ένα φιλί να δίνει ανάσα ζωής! Κάθε μέρα στο ίδιο σημείο, βλέπω την ίδια ταινία σαν να ήταν χθες.
Ένα αεράκι γλυκιάς ανάμνησης μου χαϊδεύει το πρόσωπο, η καρδιά νιώθει τα συναισθήματα να απλώνουν πάνω της αγάπη. Οι αισθήσεις ξυπνάνε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σε αυτό το βρωμερό υπόγειο, γεννήθηκε κάτι ωραίο. Γιατί όπως λέει και ένα τραγούδι, στα υπόγεια είναι η θέα, άρα εκεί κάτω ξεκινάνε να φωτίζονται συναισθήματα που ποτέ δεν ξεχνιούνται. Αυτό το σημείο δεν θα αλλάξει, δεν θα φύγει από εκεί, αγέρωχο θα στέκει, ακόμα κι αν ρωγμές θα εμφανιστούν στους τοίχους. Αυτό το παλιό λημέρι δεν είναι πλέον μόνο ένας υπόγειος σταθμός, είναι ένας χώρος ιερός, που γέννησε αγάπη από την στάχτη δύο ψυχών. Είναι ο χώρος που η μία ψυχή έγινε στάχτη και πετάχτηκε σε έναν ποταμό σε μια χώρα μακρινή. Αλλά όσο μακριά κι αν οι στάχτες σκόρπισαν, πέταξαν και κάθισαν στο σημείο που τα κορμιά έδωσαν φιλί αληθινό. Αυτή την στάχτη παρατηρώ και μεμιάς τα κορμιά είναι ξανά μαζί ενωμένα. Και είναι και στιγμές που ασυναίσθητα σε βλέπω να στέκεις εκεί και να χαμογελάς, να μου δείχνεις την καρδιά σου... Μου φωνάζεις σε ευχαριστώ που σε άφησα να ζεις μέσα από μένα, μου λες σ' αγαπώ, γιατί δέχτηκα την αγάπη που έστειλες στην θέση σου να με φιλάει. Γιατί η ψυχή σου ηρεμεί μόνο όταν χαμογελάω.