Ένα μήνυμα ήταν ικανό να με ξυπνήσει από τον λήθαργο που είχα πέσει τον τελευταίο καιρό.
Εδώ και κάποιες μέρες με όλη αυτήν την κατάσταση στην Ελλάδα, όλο αυτό με τον ιό με είχε αποσυντονίσει. Φόβος γιατί είμαι καρκινοπαθής, η μοναξιά μου, δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει και οι γονείς μου μακριά.
Δεν είχα φόβο για την υγεία μου, ούτε για τον θάνατο, άλλωστε αυτά ήταν στην ζωή μου μια καθημερινότητα. Ούτε με ενόχλησε ο εγκλεισμός, η καραντίνα όπως συνήθιζαν να λένε. Εγώ λόγω τις ασθένειας είχα μπει πολλές φορές από μόνη μου σε καραντίνα.
Το ότι δεν είχα την ελευθερία μου, αυτό με έπνιγε.
Μου είχαν κόψει και το αγαπημένο μου άθλημα την κολύμβηση, αυτό με έκανε να ξεχνιέμαι.
Οι μέρες περνούσαν σαν πιστή αντιγραφή. Τίποτα διαφορετικό. Φαγητό, καθάρισμα και τηλεόραση. Αυτή ήταν η ρουτίνα μου πλέον. Και η μόνη μέρα που μπορούσα να βγω ήταν στην χημειοθεραπεία μου. Πότε δεν πίστευα ότι θα χαιρόμουν τόσο πολύ που πήγαινα να κάνω θεραπεία. Κάτι τέτοιες μέρες καταλαβαίνεις ποιες είναι οι αληθινές αξίες. Εγώ βέβαια τις είχα αναθεωρήσει αυτές τις αξίες λόγω της ασθένειας.
Περνούσαν οι μέρες κι εγώ ξεχνιόμουν με την καθαριότητα του σπιτιού. Δεν ήθελα να βλέπω καθόλου ειδήσεις, αυτές περισσότερο σε αγχώνουν. Έβαζα μουσική και το μυαλό μου ταξίδευε. Δεν είχα να περιμένω και κάτι. Κλεισμένη στο όμορφο σπίτι μου, σε ένα χρυσό κλουβί, που ευτυχώς είχα φτιάξει σύμφωνα με τα γούστα μου.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση θα μπορούσε να αλλάξει έστω και λίγο η ζωή μου. Ένα μήνυμα ήταν ικανό να μου δώσει την ελπίδα που είχα χάσει εδώ και καιρό.
Πριν καιρό είχα χάσει τον άνθρωπο μου. Τότε μαζί του πέθανε για μένα ο έρωτας και η αγάπη. Είχα κλείσει την καρδιά μου. Δεν μπορούσα ούτε σαν ιδέα να σκεφτώ ότι μπορώ να αγαπήσω πάλι από την αρχή. Λένε ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν μένουν μαζί και έμενα η ζωή μου το απέδειξε, εκείνο το ξημέρωμα Κυριακής που άφησες την τελευταία σου πνοή στην αγκαλιά μου.
Αυτό το μήνυμα όμως ήταν διαφορετικό. Είχα δεχτεί πολλά μηνύματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσής για γνωριμίες, για ερωτικές επαφές. Στις μέρες μας είχε αλλάξει πολύ το σκηνικό των φλερτ. Σύγχρονη μέθοδος γνωριμιών, αλλά και όλων των τρελών που το μόνο που θέλουν είναι μια ερωτική εμπειρία και τίποτα άλλο. Πόσους είχα σβήσει τον τελευταίο μήνα. Είχα απογοητευτεί πολύ. Μέσα από όλη αυτή την κατάσταση κατάλαβα ότι δεν μπορώ πλέον να αγαπήσω, δεν μπορούσα να ανοίξω την καρδιά μου. Νομίζω αυτό ήταν το πρόβλημα, εκτός από τους τρελούς που μου είχαν τύχει τελευταία. Έτσι αποφάσισα να κλείσω αυτό το θέμα μια και καλή. Δεν θα δέχομαι κανέναν και η αγάπη τέλος για μένα.
Αυτό όμως το μήνυμα μίλησε μέσα μου. Μόλις διάβασα το όνομα έμεινα εκεί ακίνητη, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Κάτι μέσα μου μου έλεγε να απαντήσω. Το συναίσθημα για πρώτη φορά με παρέσερνε, μετά από πολύ καιρό ένιωθα ένα κάψιμο στο στομάχι.
Στεκόμουν πολύ ώρα και κοιτούσα το όνομα, το χέρι μου ήταν έτοιμο να απαντήσει. Η λογική με κρατούσε, αλλά εγώ πάντα μόνο το συναίσθημα άκουγα.
«Γειά σου» Μου είχε στείλει.
Το πήρα απόφαση, θα απαντήσω. Έστειλα ένα χαιρετισμό.
Από εκείνη την μέρα ξεκινήσαμε να μιλάμε. Αυτό το γεγονός μου είχε αλλάξει την καθημερινότητα. Στην αρχή το είδα σαν παιχνίδι να περνάει η ώρα. Είχα σκεφτεί να τον μπλοκάρω και να το τελειώνω. Μα κάτι μέσα μου μου έλεγε, μείνε δεν θα το μετανιώσεις.
Δεν ήξερα τι να περιμένω από μια τέτοια γνωριμία, που θα μπορούσε να καταλήξει όλο αυτό. Και αυτή την εποχή που δεν μπορούσαμε να βρεθούμε από κοντά. Για μένα όμως δεν ήταν αυτό το μεγαλύτερο μου θέμα. Φοβόμουν πως θα πάρει την κατάσταση υγείας μου. Αλήθεια ποιος θα ήθελε να κάνει σχέση με μια καρκινοπαθή, να μπει σε μια τέτοια δύσκολη διαδικασία. Άραγε μπορεί να υπάρχει έρωτας μέσα από μια φωτογραφία και μια απρόσωπη επικοινωνία;
Όλα αυτά βασάνιζαν το μυαλό μου. Τις ανησυχίες μου τις είχα πει και στον ίδιο. Είχε όμως καταφέρει να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου.
Μελαχρινός, ψηλός, γεροδεμένος. Δεν ήταν όμως αυτά που με τράβηξαν, τα μάτια του μου έδειχναν την καθαρή ψυχή του. Ήταν και αυτός σαν εμένα πονεμένος. Είχε χάσει την γυναίκα του πριν χρόνια σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, είχε μείνει μόνος με ένα παιδί.
Μιλούσαμε κάθε μέρα. Μέρα με την μέρα ένιωθα να δένομαι ακόμα πιο πολύ. Το θέμα τις υγείας μου δεν τον ένοιαζε καθόλου, σαν να μην του το είχα πει.
« Μόλις είδα την φωτογραφία σου, είδα μια μητέρα για την κόρη μου. Είδα την γυναίκα που έψαχνα χρόνια».
Ήταν τα λόγια που με χτύπησαν κατευθείαν στην καρδιά.
« Δεν ξέρω αν μπορείς αυτό να το καταλάβεις μέσα από εδώ».
« Ήμουν χρόνια μόνος από επιλογή, δεν ήθελα να αναλωθώ σε σχέσεις χωρίς ουσία. Όμως όταν είδα την φωτογραφία σου κατάλαβα γιατί έπρεπε να περιμένω τόσο πολύ».
« Θα ήθελα να πιστέψω σε όλο αυτό. Το τελευταίο διάστημα έχω απογοητευτεί και δεν μπορώ εύκολα να εμπιστευτώ».
« Αγάπη μου, άνοιξε την καρδιά και την ψυχή σου. Ο θεός μας ένωσε γιατί ήρθε ο κατάλληλος καιρός για μας τους δυο. Μην κλείνεις την πόρτα σε αυτό το δώρο».
Αυτό ήταν κάτι που με έκανε να σκεφτώ, να αναθεωρήσω την ζωή μου από την αρχή. Αυτά τα λόγια με έκαναν να δω τον φόβο μου κατάμουτρα. Μήπως επιτέλους μετά από δύο χρόνια έπρεπε να προχωρήσω μπροστά και να μην κοιτάω το παρελθόν;
Άνοιξε την ψυχή σου, αυτό έπρεπε να κάνω.
Αφέθηκα σε όλο αυτό. Οι συζητήσεις μας μου έδωσαν μια ανάσα ζωής. Ένοιωσα μια απίστευτη ευτυχία, τρόμαξα γιατί δεν ήξερε πως είναι να είσαι ευτυχισμένος, το είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα. Ο Κώστας μου είχε θυμίσει όλα αυτά που είχα θάψει βαθιά μέσα μου.
Άρχισε να μου λείπει, άρχισα να νιώθω συναισθήματα έντονα. Ένιωθα έρωτα, είχα γίνει πάλι μικρό κοριτσάκι. Ένα μήνα μιλούσαμε, ανοίγαμε τις ψυχές μας. Γνωριζόμασταν, λέγαμε τι αρέσει στον καθένα.
«Σ αγαπώ πολύ». Μου έγραψες και αλήθεια το ένιωσα κι εγώ. Σαν ένα βέλος να μου τρύπησε την καρδιά. Το βέλος που έστειλες εσύ.
Είχα πάντα αμφιβολίες, αλλά για πρώτη φόρα είπα θα ανοίξω μια διαφορετική πόρτα. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Τώρα ήταν πλέον αργά, είχα χάσει το μυαλό μου με σένα. Σε ερωτεύτηκα σε μια στιγμή, ανάμεσα σε λόγια και λέξεις που έμπαιναν στην καρδιά μου. Κάθε μέρα το ξημέρωμα μας έβρισκε μαζί να λέμε σ αγαπώ καληνύχτα. Σε περίμενα, αυτό ένιωσα, έσβησα όλες μου τις αναστολές και αποφάσισα να βγω από το σκοτάδι μου και να ζήσω μια δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη. Ίσως να είναι το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει εδώ και χρόνια. Καμιά φόρα όλα είναι μπροστά μας αλλά δεν θέλουμε να τα δούμε. Μπορεί να κρατάμε κλειστή την ψυχή μας και να χάσουμε μια σημαντική ευκαιρία.
Τώρα αγαπώ αληθινά και ίσως να πέρασα μέσα από την απώλεια για να δω καθαρά ότι τώρα μπορώ να ζήσω αυτό που λαχταρώ.
Περιμένουμε και οι δύο με αγωνιά να τελειώσει αυτή η καραντίνα και να βρεθούμε από κοντά να αγκαλιαστούμε και να ενώσουμε τις ψυχές μας. Να γίνουμε μια αληθινή οικογένεια. Δυο όνειρα γίνονται αληθινά σε μια στιγμή. Αυτό είναι ευτυχία.