Σε ένα χαρτί πρέπει την περιούσια μου να αφήσω. Τι είναι η περιούσια τελικά ακόμα δεν γνωρίζω;
Είναι τα υλικά αγαθά που έχεις αποκτήσει με τα χρήματα που πέρασαν από τα ιδρωμένα σου χέρια; Μήπως είναι τα ηθικά που αγόρασες πουλώντας την ψυχή σου; Ξεκινάς να γράφεις σε ένα μικρό άσπρο χαρτί όλα όσα στιγμάτισαν κάθε σου στιγμή. Τι να αφήσεις και σε ποιόν, σκέφτεσαι. Δυστυχώς τον θησαυρό της ψυχής δεν μπορείς να τον αφήσεις, το μόνο που κάνεις είναι να τον διδάξεις χωρίς κάνεις να το ξέρει, όποιος θέλει να πάρει κάτι από σένα θα το κάνει. Μπορεί να μην έχεις αυτόν τον θησαυρό, αλλά ένα μικρό στίγμα το αφήνεις.
Σε μια απώλεια τελικά δεν έχει σημασία τι θα πάρει ο καθένας αλλά το αντίθετο τι πήρε πριν ακόμα φύγεις εσύ.
Η διαθήκη σε ένα συρτάρι κρυμμένη, μπορεί καιρό να περιμένει για να διαβαστεί, πρόλαβα δυο γραμμές να γράψω, μα σημασία δεν έχουν καμία. Ένα κομμάτι κιτρινισμένο χαρτί από τον χρόνο σκονισμένο, εκεί γράφτηκε το φινάλε μιας ακόμα ψυχής. Λόγια τελευταία, λόγια που ίσως πονάνε, λόγια που έκαναν το μολύβι να δακρύσει καθώς αφήναν οι λέξεις απαλά το σημάδι τους στον χρόνο. Το χέρι τρέμει σαν το αντίο προσπαθεί να γράψει. Αντίο σε τι σε μια ζωή άδικη ή σε μια ζωή που δεν τελειώνει. Τα δάκρυα άφησαν το σημάδι τους πάνω σε ένα άψυχο αντικείμενο, κάνεις δεν θα τα δει, μόνο όποιος σε αγάπησε πολύ θα νιώσει την γραφή σου να μιλάει.
Δεν έχουν σημασία τα υλικά αγαθά που πίσω σου θα αφήσεις, αυτά ξεχνιούνται και ίσως και πεταμένα κάποια στιγμή μέσα στα χρόνια βρεθούν. Ότι όμως έγραψε η πένα της ψυχής θα μείνει σαν ανεξίτηλο στυλό σε ψυχές που θέλησαν να μάθουν τι είσαι. Αυτές οι λέξεις γραμμένες με το αίμα του κορμιού σου δεν σβήνουν ποτέ από το τεφτέρι της ζωής που αφήνεις πίσω. Τα τελευταία λόγια βάλσαμο της ψυχής για μένα μα είναι και φάρμακο για όσους μείνουν πίσω να μαζέψουν τα τελευταία κομμάτια.