Μια φορά κι έναν καιρό η ψυχούλα ζούσε μια ξένοιαστη ζωή.
Όταν ήταν μικρή δεν κρατούσε τίποτα μέσα της, γελούσε από μέσα της, αγαπούσε χωρίς όρια.
Η ψυχούλα, έκανε πολύ παρέα με την καρδιά, με την λογική δεν είχε πολλές επαφές.
Καθώς μεγάλωνε και η καρδιά της άρχισε να νιώθει τα πρώτα σκιρτήματα, η ψυχούλα αποκτούσε φτερά και γνώρισε τον έρωτα.
Τελείωσε το σχολείο και άρχισε να ψάχνει για δουλεία.
Η ψυχούλα άρχισε να πιέζεται, να μην της αρέσει η ζωή που εσύ για αυτήν επέλεξες.
Δουλείες που την δυσκόλευαν, που την έπνιγαν με τις άσχημες συμπεριφορές που είχε δίπλα της.
Άνθρωποι που ερχόταν δίπλα της, με σκοπό να πάρουν, με σκοπό να την αδειάσουν.
Αυτή η ψυχούλα δεν ήταν πια αέρινη και διάφανη, όπως όταν ήταν μικρή, είχε γεμίσει με σκοτάδια και ένα άγχος που έφερνε θλίψη και πίεζε και την καρδιά.
Χρόνια αυτή η κατάσταση και η ψυχούλα έχασε το χαμόγελό της, έχασε την ταυτότητα της και την προσωπικότητα της.
Προσπαθούσε να ακολουθεί την καρδιά, αλλά η λογική είχε πάρει για χρόνια τα ηνία και είχε καταστρέψει ότι πιο όμορφο στο ανθρώπινο σώμα.
Ξαφνικά η ψυχούλα δεν μπορούσε να αναπνεύσει, τα δάκρυα είχαν γίνει κόκκινα από τις πληγές.
Καθόταν σε έναν βράχο κοιτώντας την θάλασσα. Ήταν φουρτουνιασμένη και το τοπίο ήταν χρώμα γκρίζο , όπως το χρώμα της ψυχής.
Τότε την πλησίασε ο Καρκίνος.
«Γιατί είσαι τόσο στεναχωρημένη».
Η ψυχούλα σήκωσε το κεφαλάκι της και είδε μπροστά της ένα μαύρο πράγμα και τρόμαξε τόσο πολύ, που για μια στιγμή νόμιζε ότι η καρδιά της έφευγε.
«Ποιος είσαι; Τι θέλεις από μένα».
«Μην φοβάσαι είμαι εδώ για να σε βοηθήσω».
«Δεν μπορείς να με βοηθήσεις, καλύτερα να φύγεις.»
«Πες μου τι έχεις και θα δούμε α μπορώ να σου δώσω μια λύση».
«Πονάω και κανείς δεν με ακούει, με έχουν ξεχάσει και με βάζουν τελευταία στην ζωή τους. Η φωνή μου δεν έχει ήχο».
«Εγώ είμαι εδώ για να σε βοηθήσω».
Τα ματιά της ψυχούλας κοιτούσαν τον καρκίνο με απορία. Πως ένα μαύρο, άσχημο πράγμα θα την βοηθούσε».
«Θα ήθελα να ακούσω τι έχεις να μου προτείνεις».
«Θα σου δώσω φωνή, για να πολεμήσεις, για να μην σε αγνοούν πλέον».
«Και πως θα το κάνεις αυτό;»
«Θα σου κάνω μια πρόταση, θα μπω μέσα σου, θα πονέσεις, αλλά θα σε ακούσει το σώμα και έτσι θα καταλάβουν ότι υποφέρεις».
Η ψυχούλα δεν πίστευε στα αυτιά της
«Να περάσω κι άλλο πόνο; Αξίζει;»
«Αν δεν θέλεις να πονάς , αν θέλεις να γίνεις ξανά διάφανη, θα πρέπει να δώσεις φωνή μέσα από τον πόνο. Αλλιώς θα σβήσεις άδικα και θα χαθείς».
Η ψυχούλα ήταν σκεφτική για κάποια λεπτά. Δεν ήξερε τι ήταν καλό ή κακό για την ίδια. Τελικά άφησε τον καρκίνο να μπει μέσα της, όχι γιατί ήθελε να υποφέρει, επείδη ήθελε απλά να έχει φωνή και να την φροντίζουν περισσότερο.
Γιατί αν η ψυχή πονάει, το σώμα νοσεί και μόνο τότε ο άνθρωπος θα δώσει σημασία και θα κάνει κάτι επιτέλους για να αλλάξει την ζωή του.
Ήθελε να θυσιαστεί η ίδια για τις υπόλοιπες ψυχές, κανείς να μην γνωρίσει αυτόν το ν πόνο που είχε από την αδιαφορία , μα περισσότερο τον πόνο από τον καρκίνο.
Ο καρκίνος έδωσε στην ψυχούλα φωνή με αντάλλαγμα τον πόνο. Αλλά της έδωσε μια μάχη για να δήξει στο σώμα και τον άνθρωπο πια είναι η πραγματική αξία στην ζωή. Κάτι που με τα χρόνια δυστυχώς ξεχνάμε όλοι μας.
Ένα κείμενο σαν παραμύθι για όλους αυτούς που δεν άντεξαν και η ψυχούλα τους ταξίδεψε σ ένα ουρανό χωρίς πόνο .
Αλλά και για τις ψυχούλες που αυτή την στιγμή παλεύουν για να αποδείξουν στον εαυτό τους την δύναμη που έχουν μέσα τους, αλλά και για να αποδείξουν στους γύρω τους ότι το χαμόγελο, η αγάπη και η φροντίδα της ψυχής είναι από τα βασικότερα που πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε στην ευτυχία και την πληρότητα.