Στεκόμουν μπροστά στο κόκκινο φουστάνι που ήταν κρεμασμένο στην ντουλάπα του δωματίου μου. Μακρύ αέρινο με στρογγυλή λαιμό κόψη . Ήταν ένα από τα τελευταία του δώρα.
Σήμερα που ήταν το οριστικό μας αντίο, έπρεπε να το φορέσω, να τον αποχαιρετίσω με το φουστάνι που θύμιζε το έντονο πάθος που μας ένωσε. Δεν είχα πολύ διάθεση, δεν μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί και αυτό το αντίο ήταν μαχαίρι στην καρδιά μου.
Ο Αντρέας θα έφευγε για πάντα στο εξωτερικό, ήταν επιλογή του να φύγει και να αφήσει την αγάπη, που πριν περίπου ένα χρόνο μας έδεσε. Αυτό το φουστάνι μου το έδωσε όταν μου ανακοίνωσε την απόφαση του, νόμιζε ότι θα του έλεγα να πάω μαζί του . Όταν άκουσα αυτό που είχε να μου πει, μου έπεσε το κρασί που κρατούσα, ακόμα έχω το σημάδι στο χαλί, κόκκινο σημάδι σαν το πάθος μας.
Είχα σχεδόν ετοιμαστεί για αυτό το φλογερό ταγκό, τον τελευταίο χορό. Είχαμε δώσει ραντεβού σε ένα μαγαζί με λάτιν μουσική. Λίγο πριν φύγω έφτιαξα τις ατημέλητες μπούκλες μου, το φόρεμα ήταν αέρινο και έτσι δεν κολλούσε πάνω στο σώμα μου. Ακόμα κι αν είχαν κάποια κιλά παραπάνω ο Ανδρέας είχε μαγευτεί . Δεν κοιτούσε μόνο το εξωτερικό περίβλημα, από την πρώτη μέρα με κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια και ήξερε πολύ καλά να παίζει με το μυαλό μου, ευγενικός και κύριος στον λόγο του και στις πράξεις.
Ένα χρόνο μετά αισθάνομαι να καίγομαι ακόμα πιο πολύ, τώρα που φεύγει ποιος θα σβήσει όλη αυτή την φλόγα μέσα μου?
Κοίταξα τον καθρέφτη που έστεκε επιβλητικά απέναντι από την εξώπορτα, έλαμπα, έλειπε όμως το πιο βασικό, το κόκκινο κραγιόν που έδινε την τελική πινελιά, την λάμψη του πάθους που ξεχείλιζε από μέσα μου.
Μπήκα στο μαγαζί, η ατμόσφαιρα ήταν σαν από άλλη εποχή, στην στιγμή είχα μεταφερθεί στην κουβά. Είχε πολύ κόσμο, αλλά ακόμα και έτσι μπορούσα να ξεχωρίσω τον Ανδρέα, καθόταν στο βάθος φορώντας ένα Χαβανέζικο πουκάμισο. Τα μπλε του μάτια με κάρφωσαν ακριβώς στην καρδιά. Καθόμουν εκεί από απόσταση, δεν κουνήθηκα για να πάω κοντά του.
Εκεί που είχα παγώσει, άρχισε να παίζει ένα γνώριμο τραγούδι, ένα φλογερό ταγκό. Ξαφνικά σαν να μην υπήρχε κανείς στην πίστα περπάτησα μέχρι την μέση, ένιωσα το άγγιγμα του , με παρέσυρε η μυρωδιά του και αυτό το τελευταίο ταγκό που μέσα του έκρυβε όλο το πάθος ενός χρόνου.
Το κορμί μου λικνιζόταν γύρω του, σαν να τον παρακαλούσε να του παραδοθεί εδώ και τώρα. Τα σώματα μας ήρθαν σε απόσταση αναπνοής, ένιωσα τα χείλη του στο λαιμό μου.
Μια έντονη ζάλη έκαμε το κεφάλι μου να γυρίζει, απέκτησα ξανά Την αυτοκυριαρχία μου. Τύλιξα τα πόδια μου γύρω του, τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια, στο βλέμμα μου και στην σιωπή μου ήταν γραμμένο το δικό μου αντίο.
Τα χείλη μας ενώθηκαν, σαν να γνώριζαν το τέλος, ένα φιλί διαφορετικό μου έκλεβε την τελευταία μου ανάσα. Η μουσική τελείωσε και εμείς μείναμε εκεί αγκαλιά να μοιραζόμαστε το καυτό φιλί που είχε ημερομηνία λήξης.
Απομακρύνθηκα από κοντά του, του έριξα ένα τελευταίο βλέμμα και γύρισα να φύγω, άρχισα να τρέχω, πήρα τις γόβες στα χέρια μου και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, τα δάκρυα σκέπασαν τα μάτια μου, έτρεχαν κόκκινο χρώμα, σαν αυτό από την πληγή που άνοιξε στην καρδιά μου, όταν συνειδητοποίησα ότι Αντρέας θα μείνει μια ανάμνηση κρεμασμένη μέσα στην ντουλάπα μου, το κόκκινο φουστάνι θα θυμίζει κάτι από αυτό το πάθος που δύσκολα βρίσκεις.