Ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι σε ένα μικρό δωμάτιο μιας κλινικής, ακόμα το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Η ερώτηση της γιατρού μου "το περίμενες;¨ Τι περίμενα δεν ήξερα πια, όλα μου ήταν αδιάφορα, άγνωστα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω αφού από μικρή ποτέ δεν έδειχνα τι νιώθω μπροστά στους άλλους. Όχι δεν με φόβισε τότε η λέξη καρκίνος, γιατί ήξερα ότι έχω το φάρμακο που χρειαζόμουν. Και πιο ήταν αυτό; Η αγάπη εννοείται, εκείνη την στιγμή δεν σκέφτηκα καθόλου εμένα αλλά μόνο αυτόν.
Μπήκε λοιπόν το νυστέρι και μου στέρησε ένα κομμάτι μου, την ψυχή μου όμως κανένα μαχαίρι δεν το άγγιξε τότε. Χημειοθεραπεία άγνωστη λέξη στα 35 μου για μένα , μια βόμβα έπεφτε μέσα μου κάθε 21 ημέρες, τα σκότωσε όλα αλλά η ψυχή μου ακόμα εκεί κρατιόταν από την αγάπη. Ακτινοβολίες καμένο δέρμα, η ψυχή όμως δεν καίγεται έτσι εύκολα. Πέρασε ένας χρόνος με πόνο, με αβεβαιότητα αλλά με πιο δυνατή αγάπη και μια ψυχή που έμαθε να νικάει ακόμα και τον καρκίνο τελευταίου σταδίου. Το ακατόρθωτο το πετυχαίνει η αγάπη, όταν τα χέρια μένουν ενωμένα. Και έρχεται η ανακούφιση 2 χρόνια νόμιζα πως είχα βγει από το σκοτεινό τούνελ .Και τότε νοσεί η αγάπη , δεν πρόλαβα να γίνω καλά και έτσι πήρα την αντίθετη θέση, ήμουν αυτή δίπλα στον ασθενή, εγώ που ακόμα ήμουν ασθενής. Τίποτα δεν υπολόγισα, δεν πρόλαβα να στεναχωρηθώ, να κλάψω, αυτή την φορά έπρεπε να είμαι ακόμα πιο δυνατή, πιο δυνατή για τον άνθρωπο που πριν δεν μου είχε αφήσει το χέρι. Δεν σκέφτηκα στιγμή ότι η μάχη ήταν χαμένη από την αρχή, για μένα όλα ήταν όπως πριν, χαμογελούσα και χαμογελούσε και αυτός . Μαζί μέχρι το τέλος γιατί ξέρεις τι είναι αγάπη; Αγάπη είναι να νιώθεις ελεύθερος σε κάθε στιγμή και να μην αφήνεις το χέρι του να χαθεί. Στα δύσκολα εκεί όχι από υποχρέωση αλλά επειδή το θες με όλη σου την ψυχή. Να δουλεύεις και να τρέχεις στο νοσοκομείο επειδή δεν να είσαι μαζί του κάθε λεπτό, να μην χάνεις ούτε ένα δευτερόλεπτο από την ζωή που του είχε μείνει. Και το δώρο μου σε όλα αυτά μια ψυχή ξεψύχησε στα χέρια μου, ένα δώρο σημαντικό που και να θέλω δεν μπορώ να ξεχάσω, το ζω κάθε βράδυ και ναι τότε το μαχαίρι μπήκε για τα καλά στην ψυχή μου, τότε ένιωσα τον πόνο να με σκίζει στα δύο.
Δεν προλαβαίνω να συνέλθω από όλο αυτό και να πάλι ήρθε το καρκινάκι πιο δύσκολο αυτή την φορά και όχι λόγω των δύσκολων μεταστάσεων, των θεραπειών και το αβάσταχτου πόνου, αλλά επειδή πλέον λείπει η αγάπη.
Και αν με ρωτήσει κάποιος τι από όλα αυτά είναι πιο δύσκολα για μένα, δεν θα το σκεφτώ, είναι η απώλεια. Ας ήταν και πάλι εδώ και θα άντεχα να πονάω ακόμα πιο πολύ.
Γι αυτό για μένα ο καρκίνος δεν είναι ούτε καρδιές, ούτε οι αγώνες. Είναι η θέληση και το χαμόγελο που έχεις ακόμα και το τελευταίο λεπτό πριν κλείσεις τα μάτια σου για πάντα.
Η πρόληψη αλήθεια βοηθάει όλα μπορείς να τα προλάβεις τότε. Αυτή την μέρα θα έπρεπε να ακούμε ιστορίες αληθινές που θα μας κάνουν να είμαστε δίπλα σε οποίον μας χρειαστεί, χωρίς λύπηση .....
Το αφιερώνω σε έναν άνθρωπο που με το χαμόγελό του μου θυμίζει την ομορφιά της ζωής και τον λόγο που είμαι ακόμα εδώ. Για σένα γιατρέ...
ΠΡΟΛΗΨΗ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΣΩΣΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ