Ψυχοσάββατο χθες κι εγώ τι πρέπει να νιώσω δεν ξέρω. Να αισθανθώ ένα άγγιγμα της δικιάς σου ψυχής, αυτό αναζητώ, αυτό ονειρεύομαι σε μια κοινωνία που δεν αποδέχεται το μεταφυσικό.
Ένα κερί ανάβω από τύψεις μην και νιώσεις ότι έχεις ξεχαστεί. Γελάω με αυτήν την σκέψη, να ξεχαστείς μα πως μπορεί να γίνει αυτό απορώ, χρόνια πέρασαν και είσαι ακόμα εδώ δίπλα μου. Κάθε μέρα ζωντανεύεις κάθε λεπτό, ότι έχει πεθάνει εσύ το κρατάς εδώ ανάμεσα στον πριν και το μετά.
Πια μέρα έμεινε άραγε να μην σε ονειρευτώ, πια νύχτα που να μην πονάω. Μαχαίρια καλά ακονισμένα με τρυπάνε σε ότι έμεινε ακόμα ζωντανό. Πόσες στάλες αίματος άραγε έχω κρυμμένες σε κάθε γωνιά του δικού μου κορμιού.
Κάθε όμορφο, κάθε κίνηση, κάθε τραγούδι είναι μια ζωή γεμάτη από κάτι τόσο όμορφο μα συνάμα τραγικό. Αυτά τα δύο μαζί κάνουν μια ζωή που δεν ξέρω αν υποφέρω.
Κοιτάω την φλόγα από το καντήλι να τρεμοπαίζει όπως τα συναισθήματα μου. Από μέσα πετάγονται στιγμές ζεστές, κάνουν το κορμί μου να θυμάται ότι τίποτα δεν άλλαξε. Είμαι μόνη μα και μαζί πως γίνεται αυτό, να σε αφήσω δεν μπορώ, αν το κάνω αυτό θα αφήσω και την τελευταία μου ανάσα και θα πνιγώ. Μέρες δύσκολες μα οι νύχτες σε σκοτώνουν, κάθε λεπτό μαζί τους σε παίρνουν σε ταξίδι του πιο βαθύ πόνου σου. Ζεις ξανά και ξανά την τελευταία σκηνή, αυτή που για πάντα πάγωσε το αίμα που κυλούσε αγάπη και τώρα στέγνωσε και έμεινε εκεί να κλείνει την διέξοδο σε κάτι καινούριο σε κάτι που θα ήθελες για μένα εσύ.
Ότι δεν μπόρεσα να αντέξω σε όλα αυτά τα χρόνια ήταν αυτό….παράπονο δεν έχω…ο φόβος πέταξε μακριά και η ζωή όπου γουστάρει πλέον με πάει, εσένα ακολουθώ γι αυτό δεν ζω απλά υπάρχω …….υπάρχεις μέσα από την ψυχή σου που μου άφησες στα χέρια και φοβάμαι μην μου πέσει και την σπάσω αν σ απαρνηθώ.