Σαν ξεχασμένο ρούχο έμεινα σε μια σχεδόν αδειανή ντουλάπα. Κανείς δεν έδινε σημασία τι γίνεται μέσα, αν ξεθώριασε το χρώμα και αν αναπνέω ακόμα.
Μέσα σε ένα κλειστό χώρο, παρέα με αναμνήσεις και μια ξεχασμένη αγκαλιά.
Ένα άσπρο πουκάμισο, που σχεδόν έχασε την λάμψη, από την υγρασία και την κλεισούρα, δεν έχει ξεχάσει να δίνει αγκαλιές στην μοναχικότητα μου.
Ο κόσμος ξέχασε την μπλούζα που έκανε κάποτε τα πάντα για αυτούς. Την φόραγαν κάθε μέρα. Μα τώρα την ξέχασαν, δεν την χρειάζονται, την πέταξαν χωρίς τύψεις.
Μέσα σε αύτη την σκοτεινή ντουλάπα, υπάρχει περισσότερη αγάπη, γιατί ότι έμεινε κοντά μου είναι αληθινό. Δεν λέει λόγια ψεύτικα, λόγια εντυπωσιασμού, δεν δίνει αγκαλιές χωρίς να νιώθει.
Μακάρι όλοι να ήταν σαν αυτό το άσπρο πουκάμισο, που ακόμα κι αν έχασε την λάμψη του, αγαπάει ακόμα, μα περισσότερο σέβεται δεν ζητάει, δεν έχει κακία.
Σε αυτό τον κόσμο, χθες κλείστηκα μέσα σε μια ντουλάπα, με ένα πουκάμισο μόνο, το δικό μου και δυο γάντια να μου θυμίζουν την ψευτιά που ζω κάθε μέρα.
Στο σκοτάδι της ντουλάπας υπάρχει περισσότερο φως, μα πως έγινε τόσο σκοτεινός αυτός ο κόσμος, να προτιμώ να κλειστώ μέσα της, με το παλιό πουκάμισο παρέα.
Ξεθωριασμένα συναισθήματα και μια αλήθεια που χάθηκε μέσα σε κολακείες και ψεύτικα λόγια. Σε άτομα που υποτίθεται είναι δίπλα σου, αλλά είναι πιο μακριά, από το διάστημα και πιο πέρα.
Δεν θέλω διπλά μου υφάσματα γυαλιστερά και καινούρια, προτιμώ τα παλιά αυτά που έχουν φθορές από τον χρόνο, αυτά που ξέρουν να ζουν. Που ξέρουν αληθινά να χαμογελούν και την ψυχή να ντύνουν, με μια ζεστασιά που έμαθαν στον χρόνο.
Παλαιωμένα αισθήματα χωρίς ίχνος υπερβολής.