Νοσοκομείο Σωτηρία όλα είναι ήσυχα. Το σκοτάδι έχει σκεπάσει όλα τα δωμάτια, μόνο από τον διάδρομο έρχεται ένα δειλό φως. Παραμονή πρωτοχρονιάς , μια διαφορετική παραμονή, χωρίς όμορφα φωτάκια και χρώματα. Το γκρίζο των δωματίων κυριαρχεί.
Όλοι κοιμούνται κι εγώ καθισμένη σε μια καρέκλα παρακολουθώ αυτή την ξεχωριστή σιωπή , λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος , προσπαθώ να δω από το παράθυρο έστω ένα σημάδι από Χριστούγεννα , κοιτούσα όσο πιο μακριά μπορούσα για να δω κάποιο γιορτινό φωτάκι να νιώσω κι εγώ λίγο αυτή την χαρά που έτσι βίαια έχασα, όταν ξάπλωσες σε αυτό το κρεβάτι του πόνου. Μετά από τέσσερα χρόνια ήταν η πρώτη αλλαγή χρόνου που θα κάναμε μαζί, τι ειρωνεία η πρώτη μας πρωτοχρονιά στο νεκροκρέβατο σου.
Η ώρα πήγε 00.00 , περίμενα να ακούσω μέσα στο νοσοκομείο μια κινητικότητα , αλλά τίποτα ακόμα σιωπή. Από μακριά άκουγα τα πυροτεχνήματα , ένιωσα τόσο μόνη εκείνη την στιγμή, εσύ κοιμόσουν κι εγώ ένιωσα τόσο διαφορετικά. Ένιωσα ότι ο κόσμος χωρίστηκε στα δύο, οι ευτυχισμένοι εκεί έξω και οι απόκληροι στο νοσοκομείο. Πόσα πράγματα μπορούν να γίνονται την ίδια στιγμή. Κάποιος χαίρεται και κάποιος υποφέρει. Κάποιος γεννιέται και κάποιος πεθαίνει. Έτσι είναι η ζωή. Ότι κι αν γίνεται προχωράει.
Έκοψα την βασιλόπιτα μόνη μου εκεί σε μια γωνία ενός δωματίου στο νοσοκομείο, ήθελα να σε ξυπνήσω να μην είμαι μόνη. Πρώτη φορά δεν υπήρχε φλουρί, στην πρώτή μας αλλαγή χρόνου όλα ήταν διαφορετικά, από το φλουρί μέχρι και τον τόπο. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η αγάπη . Σε φίλησα και ξύπνησες και ήταν η πρώτη φορά που το πήρα το φιλί σου την πρώτη μέρα του χρόνου. Τότε δεν ήξερα ότι πλησίαζε και το τελευταίο μας φιλί.
Οι γιορτές δεν είναι το μέρος, είναι ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου, γιατί όσο άσχημες κι αν είναι οι συνθήκες μπορείς να κάνεις την στιγμή ξεχωριστή.
Για μένα αυτή η ιδιαίτερη πρωτοχρονιά ήταν η πιο αληθινή.