Όταν άνοιξα το συρτάρι βρήκα χιλιάδες αναμνήσεις να με τυλίγουν.
Σε πρώτη θέση ο άνθρωπος μου, να μου χαμογελάει, ένα χαμόγελο που πήρε μαζί του ψηλά στον ουρανό. Ένα χαμόγελο που έμεινε σε μια μικρή φωτογραφία, να με κοιτάει σε μια στιγμή που τίποτα δεν έδειχνε ότι το τέλος θα έρθει νωρίς.
Ήταν η πρώτη φωτογραφία που μου έστειλες και από τότε σαν θησαυρό την είχα στην καρδιά. Αυτό το συρτάρι δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο, είναι ένας χώρος που έχει όλη την ζωή μου μέσα του, στιγμές όμορφες με χαμόγελα, με αγαπημένους ανθρώπους που πλέον έχουν φύγει. Με ανθρώπους που χαθήκαμε αλλά καθόρισαν το πια είμαι.
Καθώς βάζω πιο βαθιά το χέρι μου , άλλη μια αγαπημένη φωτογραφία, η κολλητή μου φίλη με τα μαύρα της μαλλιά και με ένα λαμπερό χαμόγελο. Μια λάμψη στα μάτια που πλέον μου την δίνει και αυτή από ψηλά.
Πιο δίπλα ξαφνικά βλέπω την αγαπημένη μου γιαγιά , μια μορφή που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό, την παιδική μου ηλικία και με έκανε τόσο δυνατή και δραστήρια. Πέταξε ψηλά με ένα χαμόγελο και αυτή.
Τρεις φωτογραφίες πάνω στο τραπέζι, η μία δίπλα στην άλλη.
Είμαι σε κατάσταση σοκ, όταν παρατηρώ και τις τρεις φωτογραφίες καλύτερα, οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στην ζωή μου είχαν το ίδιο λαμπερό χαμόγελο. Τότε κατάλαβα ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται και ότι είχα πάντα, και έχω τρεις φυλακές αγγέλους σε γη τότε, μα τώρα στον ουρανό.
Πόσο τελικά έμοιαζαν αυτές οι τρεις ψυχές, πόσο η καθεμία ξεχωριστά μου έδωσε τα πιο βασικά μαθήματα στην ζωή μου. Η γιαγιά μου με έμαθε να χαμογελάω, να είμαι αισιόδοξη και θετική. Ο σύντροφός μου με έμαθε να αγαπάω δίχως όρια και με σεβασμό. Η φίλη μου μου δίδαξε να δίνω δύναμη και χαμόγελα σε όσους θέλουν από κάπου να πιαστούν.
Αυτό το συρτάρι όταν το ανοίγω δεν θλίβομαι, όμορφα συναισθήματα με κατακλύζουν, με πηγαίνουν στο παρελθόν, τότε που ήξερα να απολαμβάνω στιγμές, τότε που χαμογελούσα μέσα από την ψυχή μου.
Μέσα σε αυτό το συρτάρι είναι όλα μου τα όνειρα μαζεμένα. Κάθε φορά που το ανοίγω θυμάμαι τον λόγο που έμεινα εδώ. Που μετά από μάχες με τον θάνατο, είμαι εδώ για να θυμάμαι, πως η αγάπη και το χαμόγελο φωτίζουν όλα τα σκοτάδια. Ακόμα κι αν μέσα σε αυτό το συρτάρι υπάρχει σκοτάδι και σκόνη, μόλις το ανοίξω μόνο φως και όμορφα συναισθήματα με τυλίγουν , και είναι τότε που ξέρω ότι η ζωή θέλει δύναμη και θέληση.
Η ζωή θέλει να κοιτάς το παρελθόν μέσα από παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες, για να βρεις ξανά το όνειρο που είχες μικρή και να πεις θα το πραγματοποιήσω.
Μέσα σε αυτό το άψυχο κομμάτι ξύλου εγώ βλέπω κομμάτια δικά μου, νιώθω συναισθήματα έντονα και μυρίζω φαγητά και όμορφα λουλούδια. Ακόμα και στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες εγώ βλέπω τα χρώματα της νιότης. Χρώματα που ήταν σαν το ουράνιο τόξο και με έκαναν αυτό το αισιόδοξο άτομο που είμαι τώρα, αυτά τα χρώματα που μου έδωσαν την δύναμη και το φάρμακο για να νικήσω τον θάνατο και να είμαι εδώ, για να χαρίζω χαμόγελα όπου μπορώ.
Μέσα σε όλες αυτές τις αναμνήσεις, μια φωτογραφία που φοράω μαντήλι, χωρίς μαλλιά, μια άσχημη ανάμνηση σε ότι έχω ζήσει. Είναι όμως μια φωτογραφία λύτρωσης που μου θυμίζει ότι η ασθένεια που ζω, είναι το πιο σημαντικό μάθημα και δώρο παράλληλα. Μια ασθένεια που μου έδωσε τελικά λόγο να ζω και να δω ότι όλα τα όνειρα ακόμα και τα πιο αδύνατα γίνονται αληθινά αν τα θέλεις πολύ.
Το συρτάρι αυτό είναι το παρελθόν μου , που με χαρά κοιτάζω και νιώθω περήφανη που μπόρεσα να φτάσω εδώ όρθια ακόμα, μετά από πολλές δυσκολίες. Μέσα από πολλά πεσίματα και πληγές. Το αγαπάω αυτό το συρτάρι, εκεί είναι μια αγάπη αληθινή, μια φιλιά αδερφική, μια παρουσία παιδική.
Δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου, σαν έρχεται η ώρα να το κλείσω. Εκεί μέσα είναι το παρελθόν που ορίζει το παρόν μου. Με κάνει να χαμογελώ και να δακρύζω από λύπη και χαρά ταυτόχρονά.
Μόλις το κλείνω στέκομαι για μια στιγμή, μια ανάσα ανακούφισης αφήνω. Η ελπίδα ζει ξανά μέσα μου, από τις αναμνήσεις και τις ξεθωριασμένες στιγμές.
Όλη μου η ζωή μια φωτογραφία με όλα τα ήδη συναισθημάτων, μέσα σε ένα σκονισμένο συρτάρι που δίνει πνοή στην ψυχή μου.
Δεν ξεχνώ…δεν θέλω να ξεχάσω, αυτό το συρτάρι είναι το οξυγόνο μου, οι θύμισες που νοσταλγώ.