Τα παπούτσια στένεψαν με την πάροδο του χρόνου
μα συνεχίζω να τα φοράω κι ας ματώνουν τα δάχτυλα μου.
Μου έμαθαν να περπατάω και να πετάω
να τρέχω από καθετί ψεύτικο και την ζωή να χορεύω.
Κανείς όμως δεν θέλησε να τα φορέσει
από έξω παλιά, βρώμικα χωρίς λάμψη.
Μα η αίσθηση του πετώ ψηλά κι ας πονώ
αυτή ζήλεψαν, μα χωρίς να ματώσεις
μην περιμένεις εδώ που είμαι να φτάσεις.
Με ένα μόνο βήμα με τα παπούτσια αυτά
θα έχεις λυγίσει σε μένα μπροστά
και τότε θα μάθεις να κρίνεις σωστά.
Κςθε βήμα θα μετράς διαφορετικά
πιο ανθρώπινα, πιο αληθινά.