Λένε ότι κάθε τέλος έχει μια αρχή. Ίσως και να είναι έτσι σε έναν άλλο κόσμο.
Στον δικό μας κόσμο υπάρχει και ένα τέλος που δεν έχει επιστροφή.
Εκεί που το κορμί μπροστά σου ξαπλωμένο αναπολεί την ζωή που δεν έζησε, όλα αυτά που δεν είπε και τα πρέπει που ακολούθησε γιατί το επέβαλαν άλλοι.
Είναι η στιγμή που τίποτα δεν διορθώνεται , τίποτα δεν αλλάζει.
Και όσο ακούω για τέλος μετά από χωρισμό, για τέλος στην δουλειά, κατευθείαν σκέφτομαι αυτό το δικό σου τέλος που δεν είχε αρχή. Απλά έκλεισες τα μάτια και έβαλες τέλος αφήνοντας μια τελευταία πνοή σε έναν κόσμο που πιστεύει ότι όλα όσα ζει είναι το τέλος του κόσμου.
Αν δεν ζήσεις τον θάνατο με τα ίδια σου τα μάτια δεν θα καταλάβεις ότι μόνο αυτό είναι το τέλος.
Πριν 8 χρόνια κάναμε την δική μας αρχή, μετά από ένα δικό μου τέλος σε έναν γάμο που πήγαινε μόνο πίσω. Δεν θα το πω τέλος, θα το πω κλείσιμο κεφαλαίου.
Άνοιξα νέο κεφάλαιο στην αγκαλιά σου. Άνοιξα μια ψυχή που δεν ήξερε να αγαπάει τον εαυτό του. Μέσα από τα μάτια σου ταξίδεψε σε μέρη άγνωστα.
Ξέραμε όμως ότι εδώ υπάρχει ένα τέλος δίχως επιστροφή και αυτό το έζησα ένα ξημέρωμα του Απρίλη, όταν με επισκέφτηκε ο χάρος.
Μας έδωσε την ευκαιρία να πούμε το τελευταίο αντίο , όπως άξιζε σε μια αγάπη δυνατή.
Εκεί ο χρόνος για πρώτη φορά πάγωσε και το τέλος, μου τύλιξε το κορμί και τότε τίποτα άλλο δεν ήταν χειρότερο από αυτό το ΤΕΛΟΣ.
Ένα σ αγαπώ πριν την τελευταία πνοή είναι ότι πιο αληθινό.
Δεν υπάρχει τέλος σε τίποτα άλλο πέρα από τον θάνατο.
Κάποτε μια φίλη μου είπε ότι ο χωρισμός είναι ο χειρότερος θάνατος...ο χειρότερος θάνατος είναι ο αληθινός αυτός που σφραγίζει τα μάτια και περνάει στην αιωνιότητα μακριά από εσένα.