Σαν μπλουζάκι με σφιχτό ζιβάγκο ήρθες και τύλιξες πριν εφτά χρόνια το κορμί, ένα μπλουζάκι πλεκτό με έντονο μαύρο χρώμα μου έπνιγε το λαιμό. Ακόμα και όταν ήθελα να χαμογελάσω αυτό ακόμα πιο πολύ με έπνιγε, μου έκοβε τον αέρα και η ανάσα μου γινόταν κόφτη.
Το φόρεσα το ζιβάγκο με το ζόρι, μου το φόρεσε το μαύρο του καρκίνου. Για έναν χρόνο προσπαθούσα να πάρω το ψαλίδι να το κομματιάσω, να το δω να διαλύεται μπροστά μου και να πάψει να μου σφίγγει τα σωθικά.
Μετά από ένα χρόνο, για λίγο απαλλάχτηκα από αυτή την ζεστασιά που τύλιγε κάθε εποχή το κορμί μου, με έκαιγε και δεν με άφηνε να ζήσω. Όσο κι αν με έσφιξε μέχρι θανάτου , το χαμόγελο πάντα εκεί, με το ζόρι να σβήνει τα μελανά σημεία.
Μετά από δύο χρόνια το μαύρο ζιβάγκο ζήλεψε ξανά το κορμί μου και ήρθε με ειρωνεία να καλύψει τις ανοιχτές πληγές που είχε αφήσει πριν, να πονέσει την πλέον ματωμένη μου ψυχή που είχα μετά από δύο απώλειες που με διέλυσαν.
Τότε με αγκάλιασε ακόμα πιο πολύ που τα μάτια μου δεν έβλεπαν πλέον καθαρά, με βύθισε ακόμα πιο πολύ όχι στο μαύρο απλώς, αλλά στο βάθος του σκοταδιού . Για δύο χρόνια το μαύρο ζιβάγκο με είχε κάνει δικιά του, δεν άφηνε κανέναν να με αγγίζει, μόνο στον πόνο έδινε άδεια να εισχωρήσει μέσα μου.
Έπρεπε να μάθω να ζω φορώντας το μαύρο μου ζιβάγκο, να χαμογελάω κι ας πονάω ακόμα και όταν το οξυγόνο δεν υπήρχε πλέον μέσα μου . Ο άντρας μου ο δεύτερος έγινε το μαύρο ζιβάγκο που πάνω του έγραφε Καρκίνος. Ούτε με τον καιρό δεν ξεθωριάζει, όσο πέφτεις τόσο πιο έντονο γίνεται το μαύρο του.
Μετά από εφτά χρόνια έχω μάθει να ζω με το δικό μου μαύρο ζιβάγκο, αυτό που κατάφερα είναι με το χαμόγελο μου να απαλύνω τον πόνο, να το κάνω να ξεθωριάζει και πλέον να είναι διάφανο. Τώρα μόνο εγώ γνωρίζω την ύπαρξη του. Κανείς δεν βλέπει τον πόνο που με κάνει να υποφέρω, τα χέρια του που κάθε μέρα με πνίγουν.
Κατάφερα όμως κάτι σπουδαίο, να γίνει ο πόνος διάφανος μέσα μου και να νομίζω ότι ζω χωρίς αυτόν πάνω μου.
Δεν θα το αφήσω να γίνει ξανά μαύρο και στο λαιμό κατάφερα να τον έχω χαλαρώσω με ένα χαμόγελο ψυχής.