Αλήθεια, γιατί θα πρέπει να ζηλεύουμε με την κακή έννοια τον δίπλα μας; Γιατί να μην μπορούμε να ζηλεύουμε από αγάπη και ευτυχία; Να ζηλέψω γιατί δακρύζω με την ευτυχία που αξίζει ο άλλος. Αυτή την ζήλεια που παιχνιδίζει στην ψυχή μου, γιατί καμαρώνω να βλέπω τον άλλον να χαμογελάει. Όχι την ζήλεια γιατί δεν το έχω εγώ! Άλλωστε ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές της ζωής του, για τα όνειρά του και την ευτυχία του. Δεν προσπαθείς να φτάσεις στην ευτυχία του άλλου, προσπαθείς η δική σου ευτυχία να είναι μόνο δική σου και μοναδική. Πολλές φορές έκλαψα και χάρηκα περισσότερο για την ευτυχία των άλλων, παρά για την δική μου! Περισσότερο χαμογέλασα όταν ο άλλος είχε τα κότσια να πάει πιο μακριά από μένα. Το να βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να ανεβαίνουν με το σπαθί τους, είναι το πιο όμορφο που βιώνω μέσα μου.
Πρόσεξε τι θα σπείρεις στην ζωή σου, γιατί ό,τι βάλεις στο χώμα της ζωής σου, αυτό θα θερίσεις. Κι αν θερίσεις κακία και ζήλεια, με αυτό θα μείνεις σε όλη την ζωή σου και αυτό θα οδηγήσει σε μια εσωτερική μοναξιά. Μια μοναξιά ψυχής που είναι χειρότερη από κάθε είδους μοναξιά. Ένας δρόμος χωρίς επιστροφή, γεμάτος αγκάθια και τύψεις. Λίγο πριν κλείσεις τα μάτια, ό,τι έσπειρες θα πέσει πάνω σου να σε πλακώσει και αν θέρισες κακό, θα σε πνίξει και τότε μόνο σκοτάδι, τίποτα άλλο.
Ίσως να πήρα κι εγώ λάθος σπόρους, να έσπειρα κάτι που δεν έπρεπε, αλλά όταν το θέρισα το ξερίζωσα και το πέταξα μακριά, κάποια τα έκαψα για να μην μείνουν στην γη και φυτρώσουν ξανά. Προτιμώ να κάψω το χωράφι ολόκληρης της ζωής μου, παρά να αφήσω σπόρους κακίας πίσω μου. Καλύτερα να καταστρέψω τον εαυτό μου, παρά τον άλλον. Άραγε πόσοι τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν;